Daar zijn we weer! Dit keer duurde het wat langer voor er een update kwam, omdat we een paar dagen in de middle of nowhere zaten 🙂 .

Toen we na de lange busrit aan kwamen in Arequipa, werden we meteen begroet door twee aardige dames van het oficina de turismo. Ze gaven ons informatie over de Colca Canyon tour en wisten een goed hostel in het centrum. We werden op een taxi gezet en afgezet in een straat bij een rijtjeshuis. Er hing een uitgeprint A4tje boven de deur met Andenes Hostel, dus we dachten “Dat gaat wat worden.”

Het viel echter alles mee, we werden warm ontvangen door de eigenaar en we kregen zelfs nog een beetje Spaanse les van hem. Het hostel zelf had ruime kamers en een super mooi dakterras, met uitzicht over de stad!

Na het opfrissen gingen we de stad bekijken. Arequipa is een drukke, kleurrijke stad waar je overal uitkijkt op de vulkaan: El Misti. Jammer genoeg was het toen wij er waren heel misti, dus de vulkaan was niet heel goed te zien.

Toen we terug kwamen in het hostel bestelden we een pizza (dat kan hier ook!) en aten die op in bed, want we moesten vroeg op. Roger en Maaike dronken nog een huisgemaakte Pisco Sour (Wendy had iets te veel kaas op) met drie gezellige Belgen en de eigenaar. Om 21 uur lag iedereen op één oor want om 02:30 ging de wekker. We werden om 03:00 namelijk opgehaald voor de Colca tour.

Na een hobbelige busrit van drie uur, die begon in het pikkedonker maar waar aan het einde prachtig besneeuwde bergtoppen tevoorschijn kwamen, arriveerden we aan in Chivay (3650 meter) voor het ontbijt. De busrit ging verder naar Cruz del Condor, een uitzichtpunt waar we Condors gingen spotten. En of we die gespot hebben! Twee of drie vlogen er rond, enorme beesten die heel mooi heen en weer zweven. Na een plasje gingen we de bus weer in en waren we op het eindpunt van de bus en het beginpunt van de trekking.

Er werd ons verteld dat wij een andere gids hadden dan de rest en dat die zo zou komen. Sta je daar, in de middle of nowhere te wachten op ene Juan Carlos… Gelukkig kwam hij na 20 minuten opdagen en kon de tocht, na een voorstelrondje van de hele groep (er zat nog een Duits stel bij ons en een Chileens stel), beginnen!

We begonnen het eerste stuk met afdalen in de brandende zon waar het steeds warmer werd. We liepen zes kilometer naar beneden waar we bij een brug op de rest moesten wachten (we waren de eersten van de groep!). Het afdalen ging als een speer, met Wendy voorop als een soort Speedy Gonzalez.

Toen we compleet waren gingen we verder (zoals JC elke keer zei als we na een pauze weer verder moesten: continuamos!) naar de lunchplek, “nog maar een half uurtje,” vertelde onze gids JC! Easypeasy toch? Nou, dat viel even tegen.. We moesten meteen een stijl stuk omhoog, waarbij we alle drie na zes stappen op een rots neer stortten. Helemaal kha-pottt! De hoogte heeft een raar effect op je lichaam; we waren super snel buiten adem, hadden tintelvingers en soms ook hoofdpijn (uche uche, beetje hoogteziek). Maar uiteindelijk hebben we het gered tot de lunchplek: twee huizen en wat akkers waar de lokale bevolking soep, rijst en alpaca vlees voor ons klaargemaakt had.

Vlak voor we weg gingen werd Roger niet lekker, hij trok helemaal wit weg en was heel misselijk. Gelukkig was de groep geduldig en had hij na een half uur zijn kleur weer een beetje terug en konden we toch op weg! Continuamos! Nu ging de tocht langs allemaal akkers en een heel groen gebied met veel planten en bomen. Het leek een beetje op de Shire uit de hobbit. Super mooi!

Na weer zes kilometer met een aantal beklimmingen (maar gelukkig meer afdalingen) kwamen we aan bij de oase, onze slaapplek voor de nacht. Een paradijselijk plekje waar een aantal lodges stonden. JC vroeg of we het erg vonden om met zn drieën in een huisje te slapen waarop Wendy antwoordde: “We always do it triple”. De hele groep barstte in lachen uit. Wendy had na vijf minuten de grap ook door 😛 . Na een duik in het privé-zwembad en een warme maaltijd doken we vroeg in bed. We sliepen in een schattig, donker huisje want stroom hadden ze daar niet.

De volgende ochtend ging om 04:15 de wekker. Uitrusten doen we thuis wel weer! 😉 De tocht startte namelijk om 05:00 en dit keer ging het alleen maar omhoog. Kleine smalle kronkelpaadjes die super stijl waren, echt dodelijk. Onderweg kreeg Wendy last van buikkrampen, omdat ze een proteinebar had aangenomen van onze Duitse reisgenoten. Blijkbaar zat daar lactose in… Alsof het al niet zwaar genoeg was!

Langzaam, maar gestaag gingen we omhoog, met Maaike voorop als Sporty Spice. We zijn nog een aantal keer gepasseerd door ezels die mensen omhoog brachten die het niet meer aan konden. We hebben nog even getwijfeld of we ook op zo’n ezel zouden gaan zitten, maar volhouders als we zijn hebben we dat niet gedaan! 😀 Het uitzicht tijdens de wandeltocht was fenomenaal, dat maakte een hoop goed. Onderweg hebben we zelfs nog, dankzij JC, drie condors gespot recht boven ons hoofd! Na drie uur en zes km kwamen we (dit keer als laatste van de groep) helemaal gesloopt aan op de top van de berg, waarna we van heel de groep een high five kregen. Wat een overwinning!! Supertrots dat we dit gedaan hebben!

We moesten nog een kwartiertje lopen (gelukkig alles vlak, anders hadden we toch die ezel moeten laten komen 😛 ) tot we aankwamen bij het dorp waar we gingen ontbijten (ja mensen, we hebben dus die trip omhoog moeten doen zonder ontbijt!). We kregen een lekker eitje, terwijl Wendy boven de WC hing :-(. Helaas was ze zich alleen maar slechter gaan voelen.

Na het ontbijt gingen we de bus in richting een paar uitkijkpunten en de hotsprings. Het uitzicht vanaf de uitkijkpunten was geweldig, maar we stonden meer te popelen om die hot springs in te gaan. Heerlijk relaxen in water van 30+ graden. Na een uur chillen in de hot springs, was het tijd om naar de top van de berg te rijden om vulkanen, lama’s en alpaca’s te bekijken. De alpaca is het nieuwe lievelingsdier van Maaike en Wendy (it’s so fluffy, we’re gonna dieeeee!).

Nadat we werden afgezet in het centrum van Arequipa zijn we met de taxi naar het hostel gegaan (Roger en Maaike lopen er bij als opa en oma, die kunnen door de spierpijn niet meer normaal lopen). Nu liggen we lekker in bed te chillen met wat eten (*kuch* McDonalds *kuch*)! Morgen gaan we naar La Paz, Bolivia. Weer een ontzettend lange busreis voor de boeg (ongeveer 14 uur..), maar de route schijnt ontzettend mooi te zijn, dat scheelt.

Tot de volgende keer maar weer! Continuamos!

X
De regelneefjes