Toen we met het vliegtuig in La Paz aan kwamen, gingen we meteen naar een hostel die we hadden gevonden in de Trotter: Arcabucero. Eenmaal daar aangekomen kwamen we er achter dat het echt een suuuuperleuk, schattig hostel is, met allemaal kleine binnenplaatsjes en loungeplekken, oude platenspelers en typemachines. De kamers waren heel ruim en hadden een supermooi uitzicht op La Paz.

We waren allemaal erg moe, dus we hebben eerst lekker gerelaxt in het hostel, totdat we op het internet (er is echt overal in Peru en Bolivia WiFi, in elk hostel en zelfs bij de kapper hebben ze het) lazen dat er vlakbij La Paz een maanvallei is (Valle de la Luna).

We pakten de eerste taxi naar de maanvallei. Om daar te komen moesten we door het lager gelegen gedeelte van La Paz. De lager gelegen buurten zijn veel rijker dan de hoger gelegen buurten en dit was ook duidelijk te zien. Een onwijs groot verschil; schoner, mensen die beter gekleed waren, meer kleur, geen straatverkopers en heel veel modern uitziende flatgebouwen.

Valle de la Luna doet zijn naam eer aan. Een super bizar landschap. Het lijkt inderdaad net alsof je op een andere planeet bent; allemaal pilaren met diepe kloven. Heel indrukwekkend! Leuk dat we dit nog zo spontaan mee hebben kunnen pakken.

De volgende dag was het tijd voor de Death Road! Om half acht werden we opgehaald door het busje. De guide zei meteen dat we een ´special group´ waren (alweer). Normaal gaan er zo´n acht tot twaalf mensen mee, nu waren we maar met z´n drieën. Chillll!

Na een klein uurtje kwamen we aan bij het startpunt op 4700 meter. We kregen een korte uitleg over de mountainbike en een goed advies van de guide: ¨Don´t be a fucking idiot¨. Voordat we konden vertrekken, moesten we eerst nog de godin Pachamama eren. Dit is de godin van de aarde. Om deze te eren moesten we alcohol (95%) over de remmen, de banden en op de grond gieten. Daarna moest je een heel klein slokje nemen. Smeeeerig! Vooral om acht uur ´s ochtends.. Daara was het gaan met die banaan!

Omdat we zo hoog waren en het zo vroeg was, was het behoorlijk koud – ongeveer tien graden. Het eerste stuk (21 km) was downhill over asfalt en vooral bedoelt om je mountainbike te leren kennen en te checken of alles goed ingesteld was. Het uitzicht was echt adembenemend! We reden tussen de wolken en de toppen van de besneeuwde bergen. Omdat dit een brede asfalt weg was, konden we lekker snel. We hebben hier dan ook een topsnelheid behaalt van 67 km per uur.

Het tweede stuk gingen we pas mountainbiken op de echte Death Road. De naam zegt het al.. Toen de weg nog voor al het verkeer open was (tot 2007) vielen er ongeveer 300 doden per jaar. Het is dan ook benoemd tot de gevaarlijkste weg in de wereld. Een maand geleden is er nog een Frans meisje overleden, omdat ze een selfie probeerde te maken terwijl ze op haar fiets zat. En ja.. wij gingen daar dus met de mountainbike overheen crossen.

De death road gaat door de jungle heen en het klimaat is daar dan ook tropisch. Dus hup.. alle kleding uit. Helaas moesten we de bescherming aan houden. Dan maar snel fietsen, dan merkte je niet zo dat het warm was 😛 . De weg was smal, met heel veel losse stenen en los grind. Zelfs onze guide was gevallen! Als je naar links keek, keek je de afgrond in en die was heeeel diep. De route was wel supermooi, met uitzicht op de jungle. We fietsten door watervallen heen, hoorden de vogels om ons heen fluiten en hebben zelfs een slang op de weg gezien!

We stopten heel vaak om foto´s te maken en water te drinken. Op instructie van de guide werden we ergens neer gezet om te poseren voor de foto. Zo stonden we op een rots, boven een kilometersdiepe afgrond en op een takje boven diezelfde afgrond. Doodeng, maarr… de foto´s zijn leuk geworden en daar doen we het voor natuurlijk 😉 .

In totaal was de tocht 64 km lang, waarvan 95% downhill, 3% vlak en 2% uphill was. Het stuk uphill leek wel 95%, maar het was dan ook ontzettend warm (rond de 30 graden) en stijl.

Net voor het einde kregen we een hartverzakking. Maaike had een bijna-doodervaring. Ze slipte weg met haar achterwiel en viel van haar fiets. Wendy reed achter haar en gilde als een gek, want laat er nou precies op dat stuk geen berm zijn en wel een hele steile afgrond van metersdiep. Gelukkig viel ze de andere kant op en heeft ze er alleen wat beurse plekken aan over gehouden, maar pfoe.. dat was wel even schrikken. We hebben het wel op film, dat is dan wel weer leuk. Alles voor de aftermovie 😉 .

Vier minuten later kwamen we aan bij de auto, op 1200 meter. We hebben dus 3500 meter afgedaald! Van de kou en besneeuwde bergen, naar de hitte in de jungle. Turrrrbocoool. We zijn allemaal wat gehavend. Beurs, zadelpijn, gezwollen handpalmen en rugpijn. Maarrrr.. we behoren nu bij het clubje Death Road survivors!

Daarna was het tijd om te lunchen en te relaxen bij een hotel. Echt een paradijsje. Mooie flora en fauna en een heerlijk zwembad. We hebben hier twee uur lang gechilld met wat koude cerveza´s.

Hierna was het tijd om aan de terugweg te beginnen. Tweeënhalf uur lang op de vervang weg van de Death Road. De weg was inderdaad beter (geasfalteerd, breder), maar alsnog was het een dollemansrit. We hebben drie bijna-botsingen gehad, omdat mensen echt als idioten reden. Vrachtwagens werden ingehaald in een bocht en laten wij nou net de tegenligger zijn. Ook liepen er random dieren op de weg, waardoor de chauffeur steeds hard op z´n rem moest trappen. Aan het eind van de rit, vlak voor La Paz, sloeg de chauffeur drie keer een kruisje. Waarschijnlijk dus om pachamama te bedanken dat we die drie bijna-botsingen overleefd hebben.

Eenmaal in La Paz aangekomen was het spitsuur. De Bolivianen en Peruanen doen niet verkeersregels, dus iedereen rijdt links/rechts, dwars door elkaar heen. Wat een gekkenhuis. Op een gegeven moment stapte onze guide uit om voor verkeersregelaar te spelen, om ervoor te zorgen dat we nog een beetje vooruit kwamen.. Na een uur bezig te zijn geweest om door de stad heen te komen (één kilometer), waren we dan eindelijk bij ons hostel aangekomen.

Het was weer een heeele gave dag, vol adrenaline! Wat een vette ervaring is het mountainbiken op de Death Road. Ben je een keer in La Paz.. ga het doen! En kies de organisatie Full Biking Bolivia (bedankt Daniël, voor de tip).

Kusjes van de drie Death Road survivors! (Gelukkig drie en niet twee..)