Onderweg naar Jotunheimen reden we door Loen heen. Loen is een dorp, dat in de gemeente Stryn ligt, regio Nordfjord. In Loen ligt een groot meer; Lovatnet. Omdat we al een tijd gereden hadden en het hier erg mooi was, gingen we op zoek naar een slaapplaats. We reden voorbij Sande Camping, dat erg mooi aan het meer lag. We wilden toch liever wildkamperen, dus reden we verder.

Toen we langs het meer reden, zagen we in onze ooghoeken een groot grasveld. Dit zag er wel goed uit! Toen we richting het grasveld reden, zagen we dat deze naast het meer Lovatnet lag! Wauw, wat een prachtig uitzicht. Er was zelfs een houten toilethuisje en een kraan. We waren de enigen, dus hadden het hele grasveld voor onszelf. We konden daarom de mooiste plek uitzoeken om ons tentje neer te zetten, en dat hebben we ook zeker gedaan!

Nadat we onze tentjes opgezet hadden, zijn we weer naar Sande Camping gereden om even een lekkere, warme douche te nemen. Toen we daar waren, zagen we een ‘Glacier Guiding’ gebouw. Je kon vanaf hier wandeltochten naar een gletsjer maken en zelfs de gletsjer beklimmen. Dit wilden we alle vier maar al te graag doen, dus we hebben ons gelijk ingeschreven voor de volgende dag.

Hierna gingen we weer terug naar onze wildcamping. De mannen gingen vissen (helaas niets gevangen) en de vrouwen gingen een boekje lezen, ondertussen allemaal genietend van het schitterende landschap. Er was zelfs een kampvuur vlek. Daar hebben we natuurlijk ook even gebruik van gemaakt. Op een gegeven moment kwam er een politieauto het gras op gereden. Roger was er gelijk heen gelopen en vroeg of we op deze plek mochten staan. Ze vertelden dat het geen probleem was, zolang we het maar netjes achter lieten. Gelukkig!

De volgende ochtend (ik ben nog nooit wakker geworden met zo’n ontzettend mooi uitzicht) was het tijd om de gletsjer te gaan beklimmen! We verzamelden allemaal op de camping, bij het glacier guiding gebouw. Hier hebben we ook speciale bergschoenen gehuurd. Het leek ons toch niet zo verstandig om op onze sportschoentjes de gletsjer te beklimmen 😛 .

We hadden er voor gekozen om de Bødalgletsjer te beklimmen. Er waren drie moeilijkheidsgraden: Moeilijk, matig en makkelijk. Deze tocht had een matige moeilijkheidsgraad.

De Bødalgletsjer ligt in Nationaal Park Jostedalsbreen. Om bij het beginpunt van de wandeltocht te komen, moesten we met eigen vervoer daarheen (degene zonder eigen vervoer konden mee rijden met de gids). Het was een erg mooie tocht, maar af en toe was het erg stijl. Zo stijl, dat onze auto moeite had om omhoog te komen. We waren niet de enige, want toen we uiteindelijk bij het beginpunt waren aangekomen, hing er een onwijze brandlucht.

We begonnen met een mooie wandeltocht naar de gletsjer toe. Tussendoor vertelde de gids wat over het ontstaan van de gletsjer. Ook vertelde hij dat de gletsjer waarschijnlijk niet erg lang meer bestaat, door de opwarming van de aarde. Zo zonde! Uiteindelijk kwamen we bij een hutje waar iedereen zijn uitrusting moest ophalen; een pikhouweel, helm, touwen, ijslopers en veiligheidsgordels. Toen we dit allemaal aan hadden, voelden we ons echte bergbeklimmers. Kom maar op met die gletsjer!

Voordat we de gletsjer op gingen, kregen we eerst een uitleg van de gids. Daarna was het eindelijk tijd om de gletsjer op te gaan. Nou, ik kan je zeggen.. het ziet er altijd erg gemakkelijk uit, maar het is verdomde moeilijk! Je moet op meerdere dingen letten; of het touw strak hangt, of je voldoende afstand houdt tussen de personen voor en achter je, of je goed grip hebt en waar je je pikhouweel neer zet. Het was vermoeiend, maar erg leuk! We hebben ca. twee uur op de gletsjer doorgebracht. De totale tocht heeft ongeveer zes uur geduurd.

Toen we weer terug kwamen op de ‘camping’, zagen we dat er al wat meer mensen bij waren gekomen. Die zagen waarschijnlijk onze tentjes en dachten “Hee, dat is een mooi plekje!” 

‘s Avonds tijdens het eten, kwam er een Noor langs. Hij liep naar ons toe en vertelde dat dit zijn camping is en dat we hiervoor moesten betalen. Hij zei dat er aan het begin een bordje ‘Camping’ hangt en dat de rest van de kampeerders ook allemaal betaald had. Het bordje hing er echter niet en wij wisten zeker dat dit geen officiële camping was (vooral ook omdat we de dag ervoor met de politie gesproken hadden). Toen we weigerden te betalen, dreigde hij de politie te bellen, waarop Roger zei: “Dan bel je die toch. Ik heb gister al met ze gesproken.” Uiteindelijk had hij door dat hij van ons niets zou krijgen en liep hij naar onze buren toe om hun geld af te troggelen..

Na twee nachten was het weer tijd om naar de volgende bestemming te gaan. Deze plek staat bij ons veruit op nummer één van de mooiste (wild)kampeerplekken in Scandinavië.