Vanaf Kroatië zijn we door naar Montenegro gereden. Bij de grens hebben we in totaal anderhalf uur gestaan om door de douane heen te komen. Terwijl we in de rij bij de grens stonden, liepen er mannetjes langs de auto’s die vignetten verkochten. Toen zo’n mannetje bij ons kwam, wilde hij ons een vignet aansmeren van 80 euro (die een jaar geldig was, dat dan weer wel..), omdat we zogenaamd in een bus reden. Nou, onze toffe bus staat gewoon geregistreerd als auto! Sowieso kwam de man niet heel betrouwbaar over.. Hij mistte een aantal tanden en had een mooi litteken op z’n gezicht. We hebben dus geweigerd om te betalen en vroegen het gewoon bij de douane zelf. Daar aangekomen moesten we onze paspoorten laten zien en kregen we een stempel. Woehoee, de eerste stempel in m’n paspoort! Een vignet bij de douane kostte tien euro, dus we hadden 70 euro bespaard! Nooit vignetten kopen bij de mannetjes die langs de auto’s lopen dus!

We waren bang dat onze bus werd doorzocht, want tsja.. zes Nederlandse jongeren in een busje in de middle of nowhere met the Doors-muziek op. Dat is vragen om problemen! En ja hoor, meneer de douanebeampte vroeg of we alcohol bij ons hadden. Zo eerlijk als dat we waren zeiden we dat we inderdaad wat bij ons hadden. Hij vroeg of we het even wilden laten zien. Roger liep met hem mee en liet de smerigste fles alcohol zien die we hadden.. Pinã Colada! Toen geloofde die vent het wel en mochten we doorrijden.

Het was inmiddels 20:00 en iedereen had aardige honger gekregen. Net over de grens hadden we de auto in een pittoresk dorpje geparkeerd en gingen we op zoek naar een restaurant. Na wat rondvragen kwamen we terecht bij een pizzeria, yummie! De serveerster kon geen woord Engels, dus wij met onze beste gebarentaal duidelijk maken dat we een biertje wilden en een pizza. Eerst het bier. Het bleek dat ze vier soorten bier had (waaronder Bavaria.. blugh). Roger liep mee om aan te wijzen wat we wilden en dat werd een heerlijk lokaal biertje. Daarna de pizza.. Nadat we “We would like to eat pizza” zeiden, stak ze zes vingers op. Wij knikten met z’n allen en toen liep ze weg. Ze hadden dus maar één soort pizza daar en maar één oven. We kregen dus elke keer maar twee pizza’s, omdat er niet meer in de oven paste. Erg grappig. Het was wel een heerlijk belegde pizza. Uiteindelijk waren we 37 euro kwijt voor zes heerlijke pizza’s en halve liters bier. Vet cheap dus!

Ondertussen was het al donker geworden en moesten we nog een camping zoeken. Na een half uur rijden zagen we ein-de-lijk een bordje met een tent. Na goed zoeken hadden we de inrit gevonden. Het was pikdonker, omringd door bomen en struiken en er hing een lugubere sfeer. Het kon zo het decor zijn van een horrorfilm. De receptie waren we voorbijgereden, want dat bleek een hokje te zijn ter grootte van een Dixie toilet. We reden verder over het pad dat schuin omhoog liep en zagen rechts van ons een auto staan uit het jaar nul, die al een hele hoop weersomstandigheden had meegemaakt. Vol verbazing reden we verder en zagen we een mooi plekje voor onze tentjes.

Iets verderop zaten een stuk of tien Montenegrijnen (mooi woord) in een loods met een vuurkorf buiten. Ze waren aan het kaarten met wat flessen wodka naast zich. Roger liep er naartoe om te vragen hoe het precies zat qua aanmelden en betalen. Ze vertelden dat we gewoon ergens moesten gaan staan en dat het morgen wel goed kwam. Dikke prima!

Heel toevallig stonden er twee Nederlanders op de camping en die wisten ons te vertellen dat dit de oudste en beste camping van Montenegro is volgens een artikel in het Algemeen Dagblad van heel lang geleden.

De volgende ochtend heerlijk wakker geworden, ontbijten in de zon, omringd door mooie, groene bomen. Het zag er zo slecht nog niet uit. Tot het moment dat we naar het toiletgebouw gingen.. Stel je voor; een gebouw met aan de buitenkant douches zonder gordijn of iets om een beetje privé te douchen. De wc’s.. Het leek wel alsof de riolering er weer uitkwam in het toiletgebouw zelf. Het stonk er naar pis en poep en de wc-borstels leken te leven zo smerig waren ze.

Nadat we snel alles hadden ingepakt en hadden uitgecheckt bij het Dixie toilet (waar we overigens het luttele bedrag van 38 euro totaal moesten betalen), begaven we ons weer op de weg langs de kust van Montenegro, op weg naar Budva!

Deze dag hoefden we gelukkig niet zo heel ver te rijden. We hadden onze tenten opgezet op een camping, net voorbij Budva, in een plaatsje dat Sveti Stefan heette. Sveti Stefan is een voormalig vissersdorp, gelegen op een schiereiland. Het is momenteel een stadje vol luxueuze hotels, waar zelfs sterren als Claudia Schiffer en Sylvester overnachten. Helaas hebben we die niet gezien.. 😛 .

De camping lag naast de kust, dus toen we de tenten hadden opgezet, zijn we natuurlijk meteen de zee in gedoken. Heerlijk in die warmte!

We hadden besloten om ‘s avonds naar Budva te gaan. Budva is de belangrijkste badplaats van Montenegro en dus ook een toeristische trekpleister. De stranden schijnen de mooiste van Montenegro te zijn.

Het vinden van een parkeerplek bij Budva was erg lastig, maar uiteindelijk hadden we er een gevonden. We besloten bij het eerste restaurant dat we tegenkwamen op de boulevard te gaan eten. We waren meteen al blij met onze ober want hij heette ‘Biertje’. Teminste.. het klonk zo, de spelling zal wel wat anders zijn, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk! Het eten was overigens heerlijk. Nina en ik kregen een heel kunstwerk voorgeschoteld. We hadden namelijk een gerecht voor twee genomen (chateaubriand) en de presentatie was zeker niet mis bij dit restaurant. Het zag er heel smakelijk uit.

Na het eten liepen we langs allemaal kraampjes op de boulevard en gingen we even langs de kermis. Roger ging falen met basketballen en Nina ging naar plastic visjes vissen. Daarna zijn we de botsauto’s in gegaan wat erg lachen was! We voelden ons allemaal weer heerlijk kinds. Wat ons opviel was dat er ontzettend veel vrouwen rondliepen in een stukje stof dat ze daar kleding noemen en de gezichten waren stuk voor stuk dicht geplamuurd met make-up. De mannen kleedden zich niet veel beter; (te) strakke t-shirts boven een te strakke broek en vaak nog smerig geblondeerd haar. Toppertjes allemaal dus! Wat we ook erg bizar vonden, was dat er langs de kant van de straat jochies van een jaar of zes lagen te bedelen om geld. Het zag er erg zielig uit. Waarschijnlijk worden ze door iemand gedwongen om dat te doen. Het was inmiddels 00:15 en iedereen was moe. We gingen daarom terug naar de bus en vertrokken weer naar onze camping. Daar nog even wat nagebabbeld, waarna we ons bedje opzochten.

’s Ochtends werden we weer zoals gewoonlijk rond negen uur de tent uit gebrand. Toen hebben we de tent afgebroken en zijn we vertrokken richting Servië. Onderweg zijn we nog aangehouden door de politie. Hij kwam even zeggen dat we onze lichten aan moesten zetten. Gelukkig had hij niets te zeggen over het feit dat bijna niemand een gordel om had. Het plan was om nog ergens een camping te vinden in Montenegro. Nu blijken ze niet erg fan te zijn van campings in dit land. Nergens iets te vinden. Dus wij bleven maar doorrijden en kwamen uiteindelijk al bij de grens van Servië.