Vandaag was het tijd om de Sahara in te gaan! Joepie! Zaid werd opgehaald en daarna reden we verder. Hij heeft ons allemaal bijnamen gegeven, Roger werd meteen Alibaba genoemd door ‘m (door heel veel mensen wordt hij trouwens Alibaba genoemd, waar zo’n baard wel niet goed voor is). Papa en mama werden Alipapa en Alimama genoemd, Gerdjan Alipfaffa, Manuela Alitatta en ik Alibaby (whyyyy). Hij heeft uitgelegd wat het allemaal betekent maar dat ben ik alweer vergeten haha.

De autorit naar de Sahara was gaaf. We reden langs een dadelpalmbos (nooit geweten dat dadels aan palmen groeien). Het bos bestaat uit 800.000 palmbomen. Je ziet wel dat de grote droogte ze geen goed doet, ze zijn erg bruin allemaal. Sowieso merk je dat het de laatste jaren veel te droog is. De oases hebben bijna geen water meer, de natuurlijke bronnen zijn bijna leeg. Gister waren we bij een plaats waar het zelfs drie jaar(!) niet geregend heeft. Bizar toch?

We reden door een aantal plaatsjes heen toen de scholen net uit waren. Wauw, een mierennest van kinderen. Uit alle hoeken en gaten kwamen ze, lopend, fietsend. We hadden de CD van Zaid aanstaan en de ramen open. Toen we langs de kinderen reden begonnen er een aantal mee te zingen. Zo leukkk 😀 .

Hoe meer we richting de oase rijden, hoe zanderiger het wordt. We stoppen bij een klein woestijndorpje. Daar wonen de oorspronkelijke bewoners van Afrika, die liefkozend “the black people” genoemd worden. Zij hebben wat muziek gespeeld en gezongen, wij hebben wat gedanst op de muziek, uiteindelijk weer een cd’tje gekocht en daarna door naar een hotel in Merzouga om even te zwemmen. Het is ondertussen echt bloedverziekend heet, dus we kunnen wel wat afkoeling gebruiken.

“The black people”

De ingang van het hotel, zo mooi!

Het hotel was geweldig gelegen, aan de rand van de woestijn. We kregen tijdens de lunch een soort draadjesvlees. Het smaakte net als rund, met een iets ander smaakje. Toen we naderhand vroegen wat het was zei Zaid: dromedaris! O, uh. Als we dat van tevoren hadden geweten, hadden we het waarschijnlijk niet gegeten maar goed, hebben we dat ook een keer op 😛 .

Even afkoelen in het zwembad

Na de lunch was het dan eindelijk tijd voor een tochtje in de woestijn. De dromedarissen kwamen aangelopen. Woepwoep, we gaan de woestijn in! Rustig opstappen en dan heel goed vast houden, want zo’n beest staat niet heel subtiel op 😛 . Er is zowaar niemand afgevallen!

Groepsfoto in de Sahara!

De rit zelf was erg leuk! Een dromedaris zit net als een paard, ietsss minder comfortabel maar prima te doen. Je ziet wel overal om je heen andere groepjes toeristen op dromedarissen, je ziet 4×4 auto’s om je heen rijden en je hoort allerlei kwebbelende mensen. Dat is dan wel weer jammer. We zaten in het woestijngebied Erg Chebbi en wauw, wat is dat gebied moooi. Die kleuren joh! Zo surrealistisch. We stapten rond vijf uur op de dromedaris, dus de zon was langzaam aan het ondergaan. Wat een mooi gezicht 😀 .

Die kleuren <3

Na ongeveer 50 minuten kwamen we aan bij het tentenkamp. Er lagen allemaal kleden op de grond en de tenten zijn gemaakt van dikke kleden. Er zijn wc’s en er is zelfs elektriciteit! Dat hadden we niet verwacht 🙂 .

Ons tentenkamp in de woestijn

Helaas, dat zal je altijd zien.. kwam er een storm opzetten toen wij net aankwamen. Overal om ons heen zandtornado’s, we werden gezandstraald en het ergste: er was geen zonsondergang te zien door de bewolking. Wèèèh 🙁 . We hoorden dat dit echt nooit gebeurd. Hebben wij weer.. Pechmoment 1. Roger, Gerdjan, Manuela en papa zijn nog wel naar de top van de berg geklommen (en dat was zwaar!) in de hoop dat ze toch nog wat van de zonsondergang konden zien, maar helaas. Jammer, dan maar hopen op een mooie zonsopgang.

Zandtornado’s boven op de berg

Nadat we gegeten hadden in een grote tent was het tijd voor muziek. Er kwamen wat trommels tevoorschijn en die rare castagnetten en dansen maar. We werden allemaal opgetrommeld om de dansvloer onveilig te maken en ja hoor, daar stonden die haagies weer.

Totdat.. m’n vader dacht dat iemand tegen z’n enkel aantrapte. Hij hinkte naar de kant. Hij had mega veel pijn en eigenlijk wist hij toen meteen al wat er aan de hand was: “M’n achillespees, die is gescheurd, ik voel het”. Muziek stop en papa languit op de bank. Het zal toch niet.. Een Duitse man en een vrouw die beiden fysiotherapeut zijn kwamen helpen en toen de vrouw bij papa z’n achilles voelde zei ze: “Ik voel die hele spier niet meer, bij de ander wel. Dit is inderdaad een gescheurde achillespees”. Gooodver. Dan breekt je hart wel. Deze reis hadden we cadeau gekregen van m’n ouders, m’n vader had alles voorbereid, het was zooo ontzettend gezellig met z’n zessen.. en dan dit. Huilen 🙁 .

Maar goed, papa moest zo snel mogelijk naar een ziekenhuis en we zaten midden in de woestijn, zonder wifi, zonder telefoonbereik. We vroegen aan mensen of ze een 4×4 konden regelen om m’n vader terug naar het hotel te brengen, maar ze snapten het niet helemaal. Eerst dachten ze dat hij gebeten was door een slang of gestoken was door een schorpioen, toen dachten ze dat hij door z’n enkel was gegaan. Ze bleven zeggen: “Go to the tent now and tomorrow we’ll bring you to a doctor.” Mooi niet dus, naar het ziekenhuis en wel nu! Eindelijk hadden ze het door en zeiden ze tegen ons dat ze een 4×4 gingen regelen. Ook vertelden ze dat we de berg op moesten lopen om telefoonbereik te krijgen, dus Roger en Gerdjan de berg op. Geloof het of niet, de enige plek waar bereik was, was tussen de dromedarissen. Erg leuk als je met de reisverzekering aan de telefoon hangt en je hoort constant gegrom en geblaas op de achtergrond 😛 .

:'(

De reisverzekering zei dat ze een ambulance konden regelen, maar niet in de woestijn. We moesten dus eerst uit die woestijn zien te komen. Gelukkig werd de 4×4 geregeld en was dat geen probleem meer. Papa werd door Roger en Zaid naar de jeep getild en met z’n achten (Zaid, de chauffeur en wij) gingen we in de jeep terug naar het hotel waar we eerder die dag gezwommen hadden. Ondanks de nare situatie was het stiekem best tof om ‘s nachts in een 4×4 jeep door de woestijn te rijden.

Eenmaal daar aangekomen belden we nog een keer de reisverzekering. Zij zeiden dat het nog wel anderhalf uur kon duren voordat de ambulance er was. De mensen van het hotel stelden toen voor dat we er zelf heen reden, aangezien dat weer tijd scheelt. Reisverzekering weer gebeld, dat was prima, zij hadden laten weten aan het ziekenhuis dat we eraan kwamen dus dat was ook geregeld! Papa werd in de auto gehesen (wat hield hij zich sterk zeg – respect!) en Zaid en mama voorin. Op weg naar het ziekenhuis.

Helaas.. na een rit van twee uur kwamen ze aan bij het ziekenhuis, waar alles donker was. Bleek het personeel op de banken te slapen. Ze namen pas na een paar keer bellen de telefoon op. M’n moeder werd genegeerd. Ze gingen pas actie ondernemen toen Zaid zijn verhaal deed. Heel blij dat ons nieuwe familielid Zaid met ze mee was gegaan! De arts heeft papa z’n been gecheckt en zei meteen: de achillespees is gescheurd. Joh. Ze mochten daar blijven en de volgende ochtend gaan er foto’s gemaakt worden. Daarna besluit de verzekeraar of papa daar geopereerd wordt, of thuis.

Gerdjan, Manuela, Roger en ik zijn met z’n vieren terug naar het hotel in Erfoud gegaan. M’n ouders hebben ons verplicht om de vakantie voort te zetten en er nog een paar mooie dagen van te maken met elkaar. Wij gaan dus met z’n vieren door. We hebben met reisorganisatie Kras geregeld dat we met één auto verder kunnen gelukkig, maar wát balen we. Bijna het slechtst denkbare einde van een geweldige vakantie. Het is wel weer des papa’s, als ie het doet, doet ie het goed.. Van alle plaatsen die je uit kunt kiezen, kiest hij een woestijn. Zonder internet, zonder telefoonbereik, zonder wegen. Oei oei oei.

We hebben net met m’n moeder aan de telefoon gehangen. Zij heeft de nacht doorgebracht bij Zaid en z’n gezin, omdat het warme water het niet deed in het ziekenhuis. Na het ontbijt gaat ze weer terug naar het ziekenhuis. De foto’s worden straks gemaakt en dan dus even afwachten of hij hier wordt geopereerd of in Nederland. Als hij hier wordt geopereerd is er een kleine kans dat ze misschien de reis nog kunnen voortzetten. We hopen het zo!! #missenjullienual

And then there were four.. Bluh 🙁