Dag 5 – Fossielen en mineralen in Zagora

De eerste dag zonder m’n ouders. Met z’n vieren stappen we in de auto om richting Zagora te gaan. Helaas krijgen we onderweg een appje van m’n moeder dat het niet gaat lukken om nog aan te haken bij de reis. Ze zijn te ver verwijderd van ons, het zou ongeveer 11 uur rijden zijn en dat is echt te lang 🙁 . Heel jammer, heel erg balen, maar we snappen het natuurlijk wel. Niets aan te doen, overheen zetten en alsnog proberen te genieten van de laatste dagen!

Roger is groot fan van dinosaurussen en toen we voorbij een museum reden met levensgrote dinosaurus skeletten bij de ingang, moésten we even binnen kijken. Het bleek een fossielen en mineralen museum te zijn, die ook wat (volgens ons waren het echte) dinosaurus botten hadden staan.

Met de dinosaurus botten!

De man die er werkte was erg gezellig. We hebben er een tijdje mee staan praten. Toen we weg wilden gaan vroeg hij of hij met ons op de foto mocht. Blijkbaar gaat hij met elke buitenlandse klant op de foto. Hij liet op z’n digitale cameraatje tientallen foto’s zien van hem met Duitsers, Engelsen, Fransen en ook wat Hollanders. Zo leuk! Hij spaart nationaliteiten haha. We gingen met hem op de foto, maar wij wilden natuurlijk ook een foto met ‘m dus hup, een selfie! 😀

Zo’n gezellige man!

Daarna weer door en ja hoor, weer een politiecontrole en weer moesten we stoppen. Even de papieren checken en doorrijden maar, gelukkig.

Het is vreemd, maar ondanks dat de omgeving voornamelijk bestaat uit zand, stenen en bergen is de natuur toch iedere dag weer anders. De structuur, de vormen, de kleuren veranderen weer in elk gebied. Dit keer hadden we het idee dat we door een Leeuwenkoning landschap reden. Tof! Het is dus niet erg dat we zoveel in de auto zitten deze vakantie. Zeker niet als je ook nog wilde dromedarissen op de weg tegen komt! Hahaha. We hebben ook nog gezocht naar Timon en Pumba maar helaas hebben we die niet gevonden 🙁 .

Dat is pech, wilde dromedaris op de weg

Langs de route staan er heel veel winkeltjes en kraampjes die fossielen en mineralen verkopen, vooral trilobieten en ammonieten. Een van de eerste zee beesten op de wereld, die zo’n 500 tot 250 miljoen jaar (!!) geleden leefden. We waren aan het lunchen toen het oog van Manuela en mij viel op zo’n fossielen winkeltje vlakbij. Ondanks dat de mannen ons tegen wilden houden, zijn we toch het winkeltje binnen gegaan. Dat was een goede keus! Een jongeman was bezig met het prepareren van een fossiel en nam ons mee in z’n werkproces. Eerst breken ze de grote stenen/rotsen doormidden, dan maken ze die nat zodat ze eventuele contouren van een fossiel zien. Als ze die zien, gaan ze met een soort mini-boortje al het steen er omheen weghalen, zodat alleen het fossiel over blijft. Als laatst maken ze ‘m schoon door de fossiel in een soort kas te doen en ‘m daarna met een mini-blazer schoon te maken. Met sommige fossielen zijn ze wel twee weken bezig! Je merkte echt dat het de passie van de man was, de manier hoe hij er over praatte, hoe enthousiast hij was en hoe hij ons het proces liet zien.

Het uitboren van een fossiel

Superleuk! Manuela en ik hebben er allebei een gekocht. Ik heb een metacanthina gekocht (van de trilobieten familie), die 380 miljoen jaar oud is. 380 miljoen! Bizar toch! Ze zijn tweeënhalve dag bezig geweest om deze te prepareren. Die krijgt een mooi plekje thuis 😀 . Manuela heeft een olardops mesocristata, van 370 miljoen jaar oud. Toen we weg wilden lopen kwam de man nog met wat extra presentjes: vier mineralen die aan een ketting gehangen kunnen worden. Hij vertelde ook dat veel mensen nep fossielen en mineralen verkopen, vooral in toeristische gebieden als Marrakech. Toeristen zien vaak het verschil niet tussen een echte en een neppe. We weten in ieder geval zeker dat deze wel 100% echt zijn!

Kijk nou hoe tof!

Hoe verder we richting het westen reden, hoe anders de stijl van de huizen werd. Het leek erop dat deze mensen wat welvarender zijn. De huizen zien er steeds mooier uit en worden zelfs gemaakt van baksteen, mét glazen ramen. Die hebben we sinds Marrakech niet meer gezien.

Langs de weg komen we iedere keer geiten herders met hun geiten tegen, vrouwen die met kilo’s graan op hun hoofd lopen (hoe doen ze dat?!) en ezels die een kar trekken, vol met etenswaren. Een grote bedrijvigheid, leuk om te zien. Ze werken hard hier!

Geiten herder

We kwamen aan in ons hotel in Zagora. Nou ja, hotel.. Paleis. Wauw, de hotels worden alleen maar luxer en luxer. Mega grote kamer, uitzicht over palmentuinen, zo mooi! ‘s Avonds geproost op papa en een spelletje gespeeld.

Ons paleis!

Dag 6 – Storm in Oulad Berhil

Tsja, en dan zit je op de wc en ineens POEF, alles donker. Stroom uitgevallen in het hotel. Hup, de auto in en rijden. Het bleek toen dat de stroomstoring iets groter was dan we dachten. We konden niet tanken en niet pinnen. In onze reis zijn dat toch wel de twee belangrijkste onderdelen. Er stond vandaag een lange rit op het programma: 350 kilometer om precies te zijn. 150 kilometer verderop stopten we voor wat drinken en ook daar was de stroom uitgevallen! Is de stroom uitgevallen in de hele regio?? Na 200 km hebben we dan eindelijk een dorpje mét stroom gevonden, dus snel even pinnen en tanken. Toen we daar stil stonden kregen we een sms van Alipapa dat de operatie goed is gegaan en hij naar huis mag. Joepie! Het gips moet er drie weken om blijven zitten, daarna wordt zijn voet in het ziekenhuis weer rechtgezet en na drie weken mag hij starten met de revalidatie. Komt dus allemaal goed!

Dorp gelegen tussen twee bergketens

We missen die oudjes wel, maar gelukkig hebben we het met z’n vieren ook naar ons zin. Alipfaffa is alleen een beetje ziek geworden, dus die slaapt vooral in de auto. Alitatta en Alibaby spelen gezellig spelletjes. (Dit is een test: weten jullie nog wie wie is? 😛 )

We reden langs Taliouine, een streek die bekend staat als het centrum van ‘s wereld grootste saffraanteelt. De bollen worden in september geteeld en het zachtpaarse bloemetje komt eind oktober op. Helaas waren we er net iets te vroeg, maar de velden waren alsnog erg gaaf om te zien! Het blad is heel apart, in de zon lijkt het zilver glinsterig en van de andere kant is het donkergroen. Erg mooi!

Storm boven het saffraanveld

Het saffraanveld

En ineens.. Een mega storm, zowel onweer, bliksem, als een zandstorm. Meeega gave bliksem gezien, superfel, helemaal tot de grond en heel dichtbij. We hebben geprobeerd om er foto’s van te maken, maar helaas waren we iedere keer te laat 🙁 . Bij aankomst in het dorp Oulad Berhil was de storm nog heftiger geworden. Het dorp zag je niet eens meer door het rondwaaiende zand. Snel rennen naar de ingang voordat we weer gezandstraald worden.

Het hotel was erg leuk, we hadden ons eigen huisje én huiskat. Buiten liep een klein katje, die we de naam AliLiefLief hebben gegeven, rond die we een beetje aandacht gaven en sindsdien liep hij overal met ons mee naartoe. Rondje tuin, naar de bar. Als we ‘m even kwijt zijn komt ie een paar minuten later aanstieren. Hele tijd mauwen en kopjes geven. ZO LIEF! Kan een kat mee in de rugzak als handbagage? Vast wel toch?

Met AliLiefLief <3

Sowieso zijn er hier véél straatkatten en (wel wat minder) straathonden, maar ze zien er allemaal heel verzorgd uit! Niet extreem dun of honderd klitten in hun vacht. Een medewerker van het hotel vertelde dat dat komt omdat men in Marokko denkt dat als jij goed voor de dieren zorgt, de profeet ook goed voor jou zorgt. Dus iedereen geeft de beesten eten en drinken. Zo goed!

Het dorp zelf is niet zo interessant, best armoedig en je wordt door iedereen aangestaard. Hebben ze hier nog nooit toeristen gezien? De hotelkamers waren groot en dat kwam goed uit, want de storm was ‘s avonds nog niet gestopt. In de hotelkamer wat djembé spelen en ons nieuwe lievelingsspel: Regenwormen. Ondertussen ligt AliLiefLief heerlijk tegen ons aangevleid op de bank.

Dag 7 – Eén van de mooiste routes, richting Tafraoute

‘s Ochtends heerlijk ontbeten (Gurd voelde zich gelukkig wat beter), omringd door katten en pauwen. En bedelen dat die pauwen doen joh. Geweldig! AliLieflief zat gezellig op schoot bij Wendy en om ons heen waren de kittens met elkaar aan het ravotten. Het dorp zelf is niet zo interessant, maar het hotel is eigenlijk een dorp an sich en de hoeveelheid dieren maken het heel gezellig!

Ontbijten met bedelende pauwen

Na het ontbijt afscheid nemen van AliLieflief en daarna door naar Tafraoute.

Hoe meer we naar het zuiden rijden, hoe warmer het wordt. Het is ondertussen 37 graden. Uitvinder van de airco: bedankt! We houden het buiten tien minuutjes uit en dan verlangen we weer naar de auto 😛 .

En dan.. WATER! Wauw, een groot meer. Dat hebben we de hele vakantie nog niet gezien. Er is dus toch water in Marokko!

Water! Het bestaat in Marokko!

We gaan weer steeds hoger de bergen in. Een van de mooiste routes tot nu toe en we hebben al zoveel moois gezien! Mega veel panoramische uitzichten. Temperatuur wordt ook wat aangenamer, het is nu “maar” 28 graden..

Onderweg zijn er heel veel eekhoorntjes die over de weg rennen, ze zijn echt mini-klein, heelll schattig.

Supermooie panoramische uitzichten!

Supermooie panoramische uitzichten!

Na een van de mooiste ritten tot nu toe komen we om een uurtje of drie aan bij het stadje Tafraoute. Gelegen in de Anti-Atlas (zo creatief) vallei, op 1200 meter hoogte. De stad is omringd door een rotsgebergte. Het uitzicht vanuit onze hotelkamer is prachtig! Palmen, amandelbomen, bergen, rotsen. Wauw wauw.

We zijn eindelijk een keer vroeg in het hotel, dus we gaan lekker zwemmen en spelletjes spelen aan het zwembad. Dit hotel verkoopt gelukkig ook bier, dus heerlijk met een biertje genieten van de prachtige omgeving en het weer.

Dit is pas zwemmen met een uitzicht

Gurd gaat helaas nog niet lekker met z’n maag en met de rest van de darmpjes gaat het ook niet zo lekker, dus even een spelletje na het eten en op tijd naar bed. Morgen staat een rit naar Agadir op de planning!

Blije eieren