Dag 8 – Agadir, on-Marokkaanse havenstad

Vanuit Tafraoute gingen we vandaag naar Agadir. Wellicht kan je het al raden.. Toen we een uur onderweg waren moesten we wederom stoppen voor een politiecontrole. Dit keer reed Manuela. Toen de man allerlei vragen begon te stellen in het Frans en Manuela drie keer had aangegeven dat ze toch echt alleen maar Engels sprak, zei de man knorrig dat we door mochten rijden. Af en toe is het toch wel handig om je van de domme te houden 😉 .

Onderweg kwamen we geen gezellige marktjes en kraampjes meer tegen. Helaas, kunnen we geen geld meer uitgeven. De mannen vonden het fijn, aangezien we nu dan eindelijk in één ruk konden doorrijden (nou ja, op drie keer een plasstop na dan). M’n ouders stuurden ons een sms-je dat de reisverzekering akkoord heeft gegeven om de laatste anderhalve dag in Marrakech te vertoeven en dezelfde vlucht als ons terug naar Nederland te nemen. WE GAAN ZE DUS ALSNOG ZIEN!! We zijn er alle vier ontzettend blij mee. Toch nog een heeele leuke afsluiting van de vakantie dit! Omdat m’n ouders in een hotel in Errachidia zaten, deden ze er twee dagen over om in Marrakech terecht te komen. Ze overnachten dus tussendoor in Ouarzazate. We ontmoeten elkaar dan weer in Marrakech, waar de vakantie ook begonnen is. We kunnen niet wachten!

Richting Agadir reden we langs een natuurpark: Nationaal Park Souss-Massa. Dit park is gelegen langs de kust en bestaat voornamelijk uit begraasde steppe en zandduinen. Het gebied is vooral populair vanwege de verscheidenheid aan vogelsoorten. We wilden een gids nemen die ons door het gebied heen begeleidde, maar helaas.. Het was uitgestorven. Toen we op ons eigen houtje verder gingen, kwamen we een man tegen die zei: “Jullie zijn veel te laat. De vogels zijn alleen ‘s ochtends te zien, als het zoute water van de zee het zoete water van de rivier kruist. ‘s Middags is het zeewater al te ver het binnenland ingestroomd en zijn de vogels weg. Er is nu dus niets te zien”. Oké, balen.. Toch nog even doorgereden tot de kust (weer een stukje offroad – Roger zat weer te genieten!), om even te genieten van de “frisse” zeelucht. Nou ja, fris.. Eenmaal buiten was die frisse lucht nergens te bekennen. Het was zooo warm en zooo benauwd. We hebben het een paar minuten volgehouden en toen snel weer terug de auto in, op naar Agadir!

De kustlijn van Marokko

Aangekomen in Agadir valt ons meteen op dat dit een compleet andere stad is dan elke andere stad in Marokko die we tot nu toe gezien hebben. Het is een echte havenstad, met meer dan 300 dagen per jaar zon. Behalve als wij er zijn.. Er is geen zon te zien, alleen maar bewolking en zelfs wat regen. Het zit ons niet echt mee vandaag 🙁 . Gelukkig is de temperatuur nog steeds goed, 33 graden. De hoeveelheid zon trekt veel toeristen aan en dat is te zien. De hele vakantie hebben we amper toeristen gezien (op af en toe een verdwaalde Duitser en wat Fransen na), maar hier loopt de stad over van de toeristen. Het is druk, chaotisch, we hebben zowaar file en het stinkt naar uitlaatgassen. We zien verschillende McDonalds’en, KFC’s, Burger Kings en Pizza Hutten. Jup, welkom in de grote stad. 

Ons hotel (Anezi Tower Hotel) was de meest luxe van alle hotels die we tot nu toe gehad hebben (en we hebben al zoveel luxe gehad!). Bij binnenkomst werd er loungemuziek gedraaid, er is een hamam, massageruimte, loungebar, buitenterras en er stonden voor het eerst vrouwen achter de balie. Tot nu toe waren het echt alleen maar mannen! De locatie van het hotel is ook perfect: op tien minuten loopafstand van het strand en de boulevard. Het hotel staat op een heuvel, dus ondanks dat onze kamer op de derde verdieping zat hadden we een MEGA mooi uitzicht over de stad Agadir, het strand, het reuzenrad en de kasbah van Agadir die gelegen was op een heuvel tegenover het hotel. 

Uitzicht vanuit onze hotelkamer <3

Omdat we tot nu toe vooral stoofpot op hadden, gemaakt in een tajine, was het wel eens tijd voor wat anders (ondanks dat het eten in Marokko trouwens erg lekker is!). Gerdjan z’n maag ging nog steeds niet goed, maar hey! live life on the edge, dus tijd voor.. McDonald’s! Woepwoep! Dit hebben we stiekem wel een beetje gemist hoor. Slecht, slecht. Ik weet het.. 

Maccie D! Eindelijk weer! 😛

Een moderne, toeristische stad, gelegen aan de kust, heeft nog meer voordelen naast het hebben van een McDonald’s, namelijk: winkels! Bij Gerdjan was het McDonald’s eten niet zo lekker gevallen (raar, maar waar 😉 ), dus die dook z’n bed in. Roger ging met de vrouwen op pad om weer wat leuke souvenirs te kopen. Ons geld was tenslotte nog niet op 😉 . Iedere keer als de vrouwen een winkeltje in gingen, bleef Roger buiten op een stoel zitten. Van de winkeleigenaren heeft hij een aantal keer een cadeautje gekregen (zoals een magneet). Erg lief! Ook heeft hij verschillende keren gehoord: “Lucky man, with two women!” Goh, flashbacks naar onze Peru/Bolivia trip dit 😛 .

Roger heeft het maar zwaar met twee vrouwen

Nadat we weer heel wat leuke dingen gekocht hebben en onze afding-skills hebben opgevijzeld, zijn we even over de boulevard geslenterd. Daar raakten we aan de praat met een man bij een kraampje. We vertelden over onze rondreis. Toen hij hoorde dat we ook bij Zagora geweest waren, zei hij: “Ah, the real Morocco!” Hij was blij dat we niet alleen naar Agadir gingen, omdat dat echt totaal niet op de rest van Marokko lijkt. 

Het was ondertussen al tien uur ‘s avonds, maar nog steeds een drukte van belang. De golven gingen ontzettend tekeer. Het blijkt dat de onderstroming erg sterk is, dus dat je daarmee erg moet oppassen. Je kunt hier wel tof surfen en jetski-en! Jammer dat we er maar één nacht zitten, het lijkt echt de ultieme strand/surfstad. Dan nog maar een keer terug gaan!

We hebben gezellig op het terras een biertje/koffietje/colaatje gedronken en daarna zijn we terug gegaan naar het hotel. Op de weg terug, liepen we langs een park waar een ontzettend penetrante lucht vandaan kwam. Gadverdamme, het leek wel kattenpis. Toen we wat dichterbij gingen kijken, bleek het Vallee des Oiseaux te zijn: een gratis park, tussen de boulevard en het centrum van Agadir in, dat vol zit met berggeiten, flamingo’s, vogels, pauwen en herten. Ook zitten er ontzettend veel (overigens weer goed verzorgde) zwerfkatten. Vandaar die penetrante lucht.. Leuk om even te kijken, maar de lucht jaagde ons toch weer snel weg. Een paar meter verder liepen we weer voorbij tientallen discotheken, english pubs, karaoke barren. Vreemde locatie voor zo’n park, maar goed. 

Berggeiten in Vallee des Oiseaux

Eenmaal teruggekomen in het hotel, zat er een liveband Marokkaanse muziek te spelen. We hebben dus tijdens het spelen van Regenwormen en Qwirkle “genoten” van de muziek (een aantal nummers is leuk, maar uiteindelijk word je dat gejengel toch wel zat 🙂 ). Toen de live muziek voorbij was zijn we buiten gaan zitten. Het was nog heerlijk vertoeven! Toen ineens alle verlichting uit werd gedaan begrepen we de hint en zijn we naar bed gegaan. 

Uitzicht vanuit onze hotelkamer, ‘s nachts <3

Dag 9 – Herenigd met de ouwelui!!

‘s Ochtends werden we wakker van de zoute zeelucht (je ruikt die echt veel meer dan hier in Nederland, door de hitte?) en konden we Agadir in daglicht zien. Het is zo anders qua cultuur en sfeer dan de rest van Marokko. In het Marokko-boek dat we bij ons hadden stond dat dit komt doordat de stad verwoest is door een aardbeving in 1960 en daarna geheel opnieuw opgebouwd moest worden. Vandaar dat het allemaal zo modern is. Wel weer even leuk om in zo’n moderne stad te zijn, voor de afwisseling. 

Het luxe hotel heeft ook het meest luxe ontbijt tot nu toe. Helaas gaat mijn maag nu niet lekker, dus ben ik niet mee wezen ontbijten. Met m’n broertje gaat het dankzij de lokale medicijnen gelukkig een stuk beter! Zo wisselen we elkaar lekker af, haha.

Roger zag dat ze in het hotel ook massages geven, dus die liet zich na het ontbijt heerlijk een uur masseren. Hij kon z’n lach niet inhouden toen de dame na dit uur vroeg: “Extra?” Roger heeft toch maar bedankt voor de eer (tenminste, dat zei hij tegen mij..). Dat verwacht je dan weer niet, in zo’n hotel!

Via een tolweg, waar we zelfs 120 mochten (voor het eerst deze vakantie), zijn we naar Marrakech gereden. Daar kwamen we rond een uur of drie aan. In het hotel hebben we de spullen gedumpt en zijn we op zoek gegaan naar de ouwelui. Toen we ze zagen waren we zó blij. Mama barstte in huilen uit, dus uiteraard wij ook, en we hebben tot in de vroege uurtjes met elkaar bijgekletst. Met zijn vieren hebben we die avond/nacht vier flessen rosé soldaat gemaakt. We besloten de laatste fles toch maar op de slaapkamer van papa en mama op te drinken, anders kon papa waarschijnlijk niet meer hinkelend naar boven hahah. Toen de bovenburen uiteindelijk wel erg veel begonnen te bonken, zijn we toch maar afgetaaid. Het was duidelijk: dit hadden we even nodig, een super gezellige hereniging! 

Herenigd met de ouwelui!

Dag 10 – Het leed dat Transavia Marokko heet

De laatste dag was aangebroken. Even onze namen op papa’s gips gezet.

Mooi versierd gips :p

Daarna bleven papa en Gerdjan bij het zwembad zitten om lekker bij te kletsen, de rest ging weer naar het grote plein: Jamaa El Fnaa. Manuela wilde nog een broek kopen en Alimama en ik wilden een djellaba voor papa kopen. Het blijft geniaal, je loopt naar binnen en vraagt de prijs. Ze zeggen bijvoorbeeld 350 dirham (35 euro). Dat is natuurlijk véél te veel. Jij wilt er maximaal tien euro voor betalen. Als je dat zegt vertelt de verkoper dat hij dat véél te laag vindt en dat hij het echt niet kan verkopen voor die prijs. Na wat heen en weer gejengel is je laatste bod 130 dirham. Hij accepteert dit nog steeds niet en nou ja, jammer dan. Je loopt naar buiten, doei! Tot nu toe is het van alle tien de keren dat we dit op deze manier gedaan hebben, tien keer gebeurd dat de verkoper alsnog achter ons aan kwam rennen en zei: “Okay okay, you can have it for 130 dirham”. Daarna geef je elkaar een hand, lach je erom en that’s that. Geniaal 😀 . 

De vorige keer dat we in Marrakech waren zagen Alimama en Alipapa in Souk El Khemis twee handgemaakte bijzettafels waar ze op slag verliefd op waren geworden. Ze hadden nu de beslissing gemaakt om ze te kopen en ze, op hoop van zegen dat ze heel aankomen, te laten vervoeren naar Nederland. Ook daar zijn we even langs geweest en daarna terug naar het hotel, want we moesten naar het vliegveld.

Helemaal blij met de nieuwe bijzettafeltjes!

Toen we stonden te wachten op een taxi stopte er een motorrijder, die achter zijn motor een soort vee trailer had. We konden wel met hem mee rijden. Manuela en mama vonden dit toch niet een heel goed idee, maar Roger en ik stonden te springen van enthousiasme (oké, voornamelijk ik dan). Manuela en moeders gingen met de normale taxi, Roger en ik gingen in de vee trailer. En leuk dat het was! Iedereen die we voorbij reden begon naar ons te zwaaien en te lachen en zelfs de locals maakten foto’s en filmpjes van ons. Het zat nog best comfortabel ook, haha. 

In de vee kar :p

We hadden afgesproken dat wij eerder dan de ouders naar het vliegveld gingen. Daar konden we dan een rolstoel regelen, die dan klaar stond als papa met de taxi aan kwam. Zo gezegd, zo gedaan.. Toch..? Eenmaal bij het vliegveld liep Roger naar de balie van Transavia. Daar vroeg hij om een rolstoel. “No sir, that is not possible. He first needs to check-in and then he will get a wheelchair.” Uh, wat? Je moet eerst inchecken bij de balie om een rolstoel te krijgen? Dus dat gehele stuk van de taxi naar de balie moet je dan uh.. hinkelen? Toen Roger zei dat dat geen optie was, was de volgende optie dat hij het paspoort van papa naar hun toe bracht, zodat zij hem konden inchecken. Ook dit was niet mogelijk, want het paspoort had mama bij haar. En sowieso.. ook dan moet je de hele tijd buiten staan wachten tot er is ingecheckt en er een rolstoel gehaald is? Na veel discussie en gemopper heeft Roger bij een andere balie, van een andere vliegmaatschappij, om een rolstoel gevraagd en daar was het geen probleem! Hij kreeg ‘m meteen mee! Nou ja..

Toen m’n ouders dit hoorden, wilden ze hier bij de balie hun beklag over doen. De man achter de balie was niet voor rede vatbaar, gaf de schuld aan Roger, zat met zijn collega naast hem constant in het Arabisch te praten en naar ons te wijzen en schold ons nog nét niet de huid vol. Omdat de rolstoel die we nu hadden niet van Transavia was, mocht deze niet mee naar het vliegtuig. Vandaar dat we alsnog een andere rolstoel nodig hadden. Ook hier was veel gedoe om, blijkbaar stond de rolstoel-reservering niet in hun systeem, maar goed.. uiteindelijk zeiden ze dat ze de rolstoel gingen halen. De ultra-chagrijnige, niet zo klantvriendelijke man rende weg en daar begon het wachten op de juiste rolstoel..

Na een half uur hadden we nog steeds geen rolstoel. Het bleek dat we niet de enige waren die hierop wachtten. Naast ons stonden anderen mensen, die ook al een half uur aan het wachten waren. Zij hadden echter geen rolstoel van een andere vliegmaatschappij weten te bemachtigen, dus de vrouw die de rolstoel nodig had, moest maar in de plantenbak gaan zitten. Schandalig! Drie kwartier en heel wat discussies met de manager later, kwam er dan eindelijk een man met een rolstoel. Ja, één rolstoel dus. Terwijl we er dus twee nodig hadden. Omdat ons vliegtuig bijna ging besloten we de rolstoel aan de mevrouw te geven en gewoon met de rolstoel van de andere vliegmaatschappij verder te gaan. We zijn er klaar mee. Toen we wegreden kwam de manager nog achter ons aan rennen, maar daar hebben we verder niet op gewacht. Wát een slechte service zeg.

Bij alle controles (en dit waren er een stuk of zes) moesten mama en papa weer een half uur uitleggen wáárom ze met z’n tweeën vier tickets nodig hadden. Iedere keer moest er weer verteld worden dat dat voor geblesseerde papa was, dat hij z’n been languit moest kunnen leggen in het vliegtuig. Vandaar dat we uiteindelijk nog nét op tijd bij het vliegtuig aan kwamen. Pff.. wat een gedoe dit!

Papa werd met de rolstoellift het vliegtuig in gehesen en uiteindelijk zaten we na twee uur(!) dan eindelijk in onze vliegtuigstoel. We waren er twee uur van tevoren en we zijn alleen maar bezig geweest met discussiëren, rennen, vliegen, onderhandelen. Toen papa in het vliegtuig zijn beklag deed over de slechte service, kregen we het drinken dat we besteld hadden gratis, voor alle ellende die we gehad hebben. Dat is dan wel weer lief! Om 23:30 landden we en was de vakantie dan helaas weer voorbij 🙁 .

BEDANKT BEDANKT BEDANKT!

Ondanks de afgescheurde achillespees van die paapaa, hebben we het zó naar ons zin gehad. De eerste zes dagen met het gehele gezin + aanhangsels waren ontzettend gezellig. De dagen erna natuurlijk ook, maar we misten die oudjes wel! Ik had eerlijk gezegd verwacht dat we heel wat gezeur, onenigheden en dergelijke zouden hebben, maar helemaal niets van dat alles! We hebben heerlijk bijgekletst, gelachen (veel!), een beetje gehuild en vooral heel erg genoten van elkaars gezelschap en het bizarre, dorre, droge landschap van Marokko. Het was erg veel rijden en het was soms wel jammer dat we bij de meeste plaatsen maar één nachtje sliepen. Daardoor was er weinig tijd over om een stad/omgeving te verkennen. Maar.. daardoor hebben we wel heel veel gezien van Marokko. En wat een leuk land is Marokko! De (meeste) mensen zijn ontzettend gastvrij, vriendelijk en goedlachs. Ook is het land perfect voor mensen met een lactose intolerantie, want ze doen nergens melk in. Toen we op het begin van de vakantie vroegen of er lactose (melk) in het gerecht zat, moesten ze hard lachen: “We don’t cook with milk!” Het eten is sowieso erg lekker!

Mama, papa: nogmaals BEDANKT BEDANKT BEDANKT voor het meest toffe huwelijkscadeau OOIT. We kunnen nog steeds niet geloven dat we dit van jullie gekregen hebben, WAUW! Zo verwend <3 . Enne.. omdat het zo goed bevallen is en jullie er eigenlijk de halve vakantie niet bij waren, moeten we dit toch maar weer een keer opnieuw doen hè 😉 ? En dan een keer naar Zuid-Afrika? Zuid-Westen van de Verenigde Staten? Nieuw-Zeeland? Nog zoooveel te doen en te zien! We hopen dan ook oprecht dat dit niet de laatste vakantie met z’n zessen is! 

<3 <3 <3