Donderdag hebben we nog een lekker dagje in La Paz gehad. We zijn op de heksenmarkt geweest, waar ze lamafoetussen verkopen. Heel smerig. Ook zijn we gaan souvenir shoppen in een leuk winkelstraatje. Arme Roger had het maar zwaar met het in toom houden van Maaike en Wendy, want wat verkopen ze een hoop leuke dingen!! Hierna gingen we naar het hostel waar we eerder geslapen hadden. Daar hadden we onze tassen gestald en hebben we de rest van de middag gepingpongd, gepoold en een boekje gelezen tot het tijd was om in de nachtbus naar Uyuni te stappen.

De busrit was de minst comfortabele tot nu toe. Je bleef heen en weer schommelen door de hobbels en de bus stopte om de haverklap waarna er mensen heen en weer door de bus liepen. Na deze gebroken nacht kwamen we aan in Uyuni midden in de woestijn. Een kaal, vies, onguur dorp waar jeeps vol toeristen richting de zoutvlaktes rijden. Wij verzamelden bij het kantoor van Red Planet, waar we de drie daagse excursie naar de Salar de Uyuni geboekt hadden. Hier moesten we onze spullen reorganiseren want er mochten geen drie backpacks mee. Zo lastig te bedenken wat je mee moet nemen! Maar uiteraard is het ons gelukt en stonden we om 11:00 klaar om te vertrekken.

We werden samen met twee Duitsers ingedeeld in een jeep, bij Rolando de tour guide (later omgedoopt tot DJ Earl). We reden samen met een andere jeep (voor het geval dat de auto het begeeft) waar een Engels stel, een jongen en meisje uit Zweden, een vrouw uit Frankrijk en een vrouw uit Maleisië in zaten. De eerste stop was op de zoutvlakte bij een paar zout hopen die daar speciaal voor toeristen neer gelegd waren. Hier maakten we de eerste foto’s, waarna we verder gingen richting het dorp waar de lunch klaar stond. Na aankomst gingen we eerst naar ‘het museum’ wat eigenlijk bestond uit een kamer waar een man zakjes zout vulde. We aten onze lunch in een klein zouthuisje met als toetje warme appeltaart. Mmm!!

Na de lunch gingen we naar het midden van de zoutvlakte waar we een uur de tijd hadden om foto’s te maken. De zoutvlakte zelf viel ons eigenlijk wat tegen. Wel gaaf om zo’n uitgestrekt gebied te zien waar je zo ver weg kan kijken. Het was alleen minder wit dan we dachten (meer bruin) en het gebied is wel wat saai. Het maken van de foto’s was wel heel leuk, maar ook best lastig om het perspectief goed te krijgen. Als eerst gingen we met de hele groep op de foto, op de vlucht voor een speelgoed dinosaurus. Hierna ging iedereen voor zichzelf foto’s maken. Echt een heel grappig gezicht om allemaal mensen om je heen op de grond in rare houdingen te zien liggen.

Na de foto’s gingen we naar het cactus eiland. Een eiland met enorme cactussen (de grootste was 12 meter) midden in de middle of nowhere. Na de top van het eiland beklommen te hebben, gingen we naar de eerste slaapplek in Atulcha. Een huis gebouwd met zoutblokken, hoe toepasselijk! Hier speelden we Uno, samen met de Duitsers en de Fransen en dronken we smerige wijn uit een kartonnen doos. We kregen al een echt familie gevoel! 😀

De volgende ochtend zaten we om half zeven aan het ontbijt en vertrokken we een uur later om de rest van het landschap te bekijken. Onderweg luisterden we naar Duitse rapmuziek en DJ Marinus en waren we gezellig aan het kletsen met z’n allen. Vandaag was het landschap suuuuper mooi! We reden eerst naar een mars achtig landschap, overal kraters en grote steenbrokken. We stopten bij een uitkijkpunt voor wat foto’s en om even te relaxen. Op de achtergrond zag je de actieve vulkaan Uturuncu, te herkennen aan het rookpluimpje. Er gaat een weg naar de vulkaan toe, wat de hoogste weg ter wereld is (5768m op het hoogste punt). De heren van Top Gear hebben geprobeerd om de top te bereiken met de auto, maar hebben het niet gered vanwege hoogteziekte verschijnselen.

We stapten weer de jeep, op naar de volgende stop. Het rondrijden alleen al was geweldig, elke keer als je een heuvel over reed kwam je in een andere omgeving terecht. Woestijn, groen landschap met grazende lama’s, witte lagunes vol met flamingo’s. We stopten bij een lagune om te lunchen met prachtig uitzicht! De lagune zelf was al drie kleuren: wit, groen en blauw en de bergen daar achter hadden ook weer verschillende kleuren: bruin, groen, rood. En dat met de blauwe lucht op de achtergrond. Het was echt super mooi om te zien! We lunchten hier op een paar rotsen: kip met rijst en groenten, met als toetje fruit en chocola.. het eten tijdens de tocht was echt heerlijk! Na de lunch gingen we naar de Arbol de Piedra (de boom van steen). Hier waaide het heel hard! Dus na een wildplasje (er was een wc die echt te goor voor woorden was) gingen we snel de auto weer in. Op naar de volgende bestemming: Laguna Colorado. Dit was het mooiste wat we op deze tocht gezien hebben. Een rood gekleurd meer, met honderden flamingo’s en ook weer een ontzettend mooie achtergrond van gekleurde bergen. Aan de rand van het meer stond een hele groep lama’s, waar we tussen konden staan. Echt leuke beesten!

We reden verder naar de geisers van Sol de Mañana op 4850 m, het hoogste punt tot zo ver. Hier stonden we tussen het stoom om wat foto’s te maken. Daarna snel de auto weer in, want de zon was inmiddels onder en dat merk je meteen. Brrrr. Op naar het hostel voor de nacht. Deze lag op 4380m hoogte. Dit was het meest crappy hostel tot zo ver. Geen douches of stromend water, één wc voor 30 mensen, zonder doortrek. De pot bestond uit een apart plas- en poepvak en er stond een emmer zand naast om over je behoefte heen te gooien. Tegenwoordig stellen we steeds minder eisen aan wc’s, als er maar een emmer naast staat met water zijn we al blij. Wel was er een hot spring van 38 graden, waar ook het hete water voor de thee uit werd gehaald (als we dat van tevoren hadden geweten hadden we waarschijnlijk geen thee gedronken..). ‘s Avonds heeft Maaike daar nog een duik in genomen onder de sterrenhemel. Wauw! Wat een uitzicht! De sterren waren veel feller en groter dan we ooit gezien hebben.

De volgende morgen stond het ontbijt om zes uur klaar. Vandaag hadden we namelijk de zeven uur durige terugreis voor de boeg. Eerst moesten we nog de Duitsers en twee andere reizigers bij de grens van Chili afzetten. De grens bestaat uit een klein huisje in the middle of nowhere, waar de toeristen worden afgezet. Zonder wc’s, dus heeft Wendy even in Chili wildgeplast. Na een groepsknuffel en het uitwisselen van Facebook en e-mailadressen en een goed advies van DJ Earl (don’t change guys) gingen we de jeep weer in op weg naar Uyuni. De terugreis was ook weer heel speciaal. We reden door heel mooi landschap, vol met lama’s en kabbelende beekjes.

Hoe dichter we weer bij de bewoonde wereld kwamen, hoe voorzichtiger DJ Earl ging rijden. Er waren vandaag verkiezingen en in heel Bolivia, Peru en Chili mochten er daarom geen auto’s rijden. Heel raar… Het voelde een beetje alsof we op de vlucht waren. Toen we een uur van Uyuni verwijderd waren zagen we dat de auto voor ons werd aangehouden. DJ Earl nam dus de eerste afslag een of ander dorpje in en stopte de auto. Vervolgens ging hij met zijn verrekijker op zijn dak staan om te zien wat er gebeurde. Na een half uur vertrokken we weer en sprak hij een local aan voor een alternatieve route. Helaas kwam toen de politie aanrijden en moesten we meekomen naar het kantoor. Hier was DJ Earl een half uur bezig en we vermoeden dat hij een dikke boete heeft gekregen. Hij wilde er niet met ons over praten… Maar we mochten de weg weer op, dus reden we weer verder richting Uyuni waar we op een soort binnenplaats werden binnengehaald en het laatste stuk moesten lopen (omdat in de stad zelf ook politie aan het controleren was).

We boekten een hostel met warme douche en aten in een leuk restaurantje met super mooie kunst aan de muur. Ze draaiden zelfs muziek van the Doors! Nieuwe lievelingsrestaurant van Wendy dus. Het enige rare was dat Wendy kippensoep had besteld. Toen ze deze had gekregen, zat er een hele aardappel, heel ei en hele kip in. Raarrr haha.

De dag erna stapten we weer op het vliegtuig richting La Paz! Nooit zoveel gevlogen in ons leeeeven 😀 .