De eerste nacht in de daktent was er gelijk een om niet te vergeten. ‘s Nachts werd ik wakker gemaakt door Roger: “Wen, je moet je oordoppen even uitdoen” (sinds ik in het centrum van Den Haag heb gewoond kan ik niet meer zonder doppen slapen). Toen ik ze uitdeed hoorde ik allemaal voetstappen naast de auto. Duidelijk van dieren. Wat tofff! En ook wel een beetje spannend zo dichtbij 😉 . We wisten dat er geen gevaarlijke roofdieren in de buurt zaten, dus dat maakte ons er iets geruster op. Helaas hebben we niet kunnen zien wat voor dieren het waren, toen we de tent een beetje opengeritst hadden waren ze alweer weg. Roger heeft nog een uur op de uitkijk gelegen, maar helaas kwamen ze niet terug. We hebben de volgende ochtend de keutels bestudeerd die in ons tentenkamp lagen en denken dat het spiesbokken waren.. Freek Vonk in spe hier hoor!

Zo snikheet als dat het ‘s middags is, zo steenkoud is het ‘s nachts / ‘s ochtends. Bibberend stapten we om 5:30 uit de tent en begonnen we in te ruimen. We waren binnen een half uurtje ingepakt en ready to go! Op naar de Sossusvlei.

We waren niet de enige die de zonsopgang vanaf Dune 45 wilden bekijken. In het pikkedonker reden we in een stoet van jeeps naar dezelfde plek. Daarna was het de duin op klimmen, makkelijker gezegd dan gedaan. Oefff, toch wat meer gaan sporten denk ik. Roger klom als een volleerde berggeit naar boven, ik had iets meer moeite. Uiteindelijk kwamen we als derde op de top aan (toch best props voor mij toch?), op tijd voor de zonsopgang! Woepwoep! Supermooi om de bruinige kleur van de duinen door de zon te zien veranderen in warm rood. Prachtig!

• 

• 

• 

• 

Daarna reden we door naar de Deadvlei. Als je geen 4×4 hebt moet je parkeren op het 2WD car park en het laatste stuk lopen, 4×4 auto’s mogen doorrijden naar het 4WD car park. Score! Alsnog reden we langs 2WD auto’s die toch de gok hadden gewaagd en vastzaten in het zand, oeps. Op het 4WD car park lekker gepicknicked terwijl we naar de bussen vol bejaarden keken die hier stopten. Zooo veeel oudjes!

• 

• 

Na de overheerlijke picknick (noodles en thee heuj) gingen we op weg naar de Deadvlei. Een 1.5km tocht die veel langer leek door de hitte (het was ondertussen 25 graden) en het zand. Op het einde zagen we een rij mensen staan (Togetherland Mainstage all over again) en toen we dichterbij kwamen zagen we waarom. Een vallei waarin tientallen zwartgeblakerde bomen staan van ongeveer 900(!) jaar oud. Ze zijn gestorven door de droogte (bomen schijnen water nodig te hebben) maar vergaan niet omdat het te droog is. De grond is van klei en de vallei is omringd door woestijnduinen, onder andere door de hoogste duin in de wereld: de Big Daddy Dune, een duin van 325 meter hoog. Het zag er allemaal zo surrealistisch uit, net alsof je een schilderij binnen bent gestapt. Witte grond, blauwe lucht, rode duinen en zwarte bomen. Erg gaaf! Een tijdje rondgelopen en wat foto’s en video’s geschoten, om daarna richting de Sesriem Canyon te gaan.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Bij aankomst was er niets van een Canyon te zien. Is dit het? Volgens Roger was het nog een stukje doorrijden, maar aangezien er een groot bord “Sesriem Canyon” stond, wilde ik toch even kijken (d’oh). En wauw, twee meter verder lopen en je stond aan de rand van de canyon.

Fun fact: de naam “Sesriem” is verzonnen door Afrikaanse ontdekkingsreizigers en komt van het feit dat ze zes (ses) aan elkaar geknoopte riemen nodig hadden om een touw te maken dat lang genoeg was om de emmertjes water uit de canyon omhoog te hevelen.

Van dat water was nu niets te zien, het was kurk- en kurkdroog. Best bizar dat deze hele diepe canyon normaal gesproken helemaal vol met water staat. Nu kan je er doorheen lopen, over en door de rotsen heen klauteren en kom je geen spatje water tegen. Roger heeft zijn boulderskills weer wat opgevijzeld en is weer zielsgelukkig 😛 . Z’n ontwenningsverschijnselen zijn weer voorbij.

• 

• 

Daarna stapten we weer in de auto om naar de volgende plek te rijden: 

Solitaire

Op de rit richting Solitaire kwamen we weer een aantal beesten tegen die we nog niet gezien hadden, een soort antilope soort (we hebben ‘m gevonden in de Afrikaanse Safarigids, maar die heb ik nu niet bij me en ik ben te lui om naar de auto te lopen). Zo leuk om de dieren die je normaal gesproken opgesloten ziet zitten in de dierentuin nu vrij in het wild tegen te komen!

Toen we Solitaire binnen reden leek het net of we een filmset binnenreden; Oude bordjes en kapotte vergane oldtimers. De camping lag net iets buiten het “centrum” (ook dit kan je niet eens een dorp noemen zo klein dat het is), dus we reden nog even door. Bij aankomst zagen we allerlei dieren over het kampeerterrein rennen. Deze gingen af en toe rechtop zetten, keken om zich heen en renden weer weg. Is het een eekhoorn? Is het een stokstaartje? Na weer in de Afrikaanse Safarigids gezocht te hebben (beste aankoop, echt waar) bleken het Kaapse grondeekhoorns te zijn! Check!

• 

• 

De camping (Solitair Desert Farm) was mega luxe. We hadden een kampeerplek van ongeveer 200m2, met overkapping waar we onze tafel en stoelen konden neerzetten, een barbeque en vuurkorfplek en zelfs (jaja) een eigen toilet- en douchegebouw! We hebben nog nooit zo fancy gekampeerd. Dit hadden we niet verwacht in Namibië! Tot nu toe valt het ons sowieso alles mee, het sanitair is overal schoon, de campingplekken zijn allemaal groot, we hebben water en stroom en er is bijna overal WiFi. Ben benieuwd of het zo blijft of dat het allemaal wat armoediger wordt als we meer richting Botswana rijden. Ook leuk dat geen enkele camping omheind is! Kom ons maar bezoeken hoor wilde dieren 😛 . 

• 

• 

• 

• 

Na het eten was het tijd voor ons eerste keer kampvuur! Het hout was perfect! Kurkdroog, dus het vatte meteen vlam en er kwam amper rook vanaf. Roger heeft weer z’n kunsten laten zien voor wat betreft het maken van de perfecte marshmallows: krokant van buiten en zacht van binnen, zonder ook maar één verbrand stukje. Hmmmmm.. Ik moest het ook een keer proberen van ‘m, maar binnen twee seconden vloog de mijne al in de fik. Ach ja, ik heb andere kwaliteiten.. (denk ik).

We hebben lekker het pak wijn opengetrokken en hebben naast het kampvuur met een wijntje in de hand genoten van de zonsondergang, omringd door geluiden van vogels en allerlei andere ondefinieerbare dierengeluiden. Dit is het leven mensen!

De volgende ochtend konden we eindelijk een keer uitslapen. Nou ja, uitslapen.. Ondanks dat we geen wekker hadden gezet waren we om 7:00 alweer klaarwakker. Het is heerlijk wakker worden in die schitterende natuur, met alle beesten om je heen. Lekker ontbeten (terwijl er allemaal vogels aan het bedelen waren om een stukje brood), blogje gepost en off we go naar Walvisbaai!

• 

• 

• 

De weg naar Walvisbaai was alleen maar hobbel de bobbel de bobbel. Alles schudde heen en weer, piepte en kraakte. Zelfs het drinken dat in de bekerhouders stond klotste eruit. Niet heel fijn. Gelukkig hadden we wel weer een prachtig mooie omgeving. Zo reden we door onder andere de Kuiseb Canyon. In het regenseizoen staat alles vol met water, maar bij ons was het weer kurkdroog. Het gebied is ontzettend onherbergzaam, het bestaat alleen maar uit stenen en rotsen en er is amper begroeiing. Dit had ook wel een nadeel: er zijn amper dieren te bekennen hier, het is veel te droog en er zijn geen bomen die voor schaduw kunnen zorgen. 

• 

• 

• 

• 

• 

Op de laatste 100 kilometer kwamen we dan eindelijk op een betere weg uit, nog steeds onverhard maar niet meer hobbel de bobbel. Toen we langs een sneeuwschuiver (steenschuiver?) reden wisten we meteen waarom dat zo was 🙂 . De weg was helaas wel suuuuupersaai. Alleen maar rechtdoor (tientallen kilometers lang geen enkele bocht!) en een ontzettend saai landschap (geen boom, geen groen, geen dieren, helemaal niets). 

Walvisbaai

Uiteindelijk kwamen we dan in Walvisbaai aan. Een stad aan de kust en de belangrijkste zeehaven van Namibië. De thermometer in de auto gaf 18 graden aan, een stuk kouder maar logisch ook met die zeewind. Toen we uitstapten voelde het als 14 graden aan, brr. Wat een gekke stad is Walvisbaai. Het lijkt wel een groot vakantiepark; allemaal superstrakke, moderne blokwoningen (wel in gezellige kleurtjes – dat dan weer wel) en de straten hebben allemaal nummers (1st road, 2nd road etc). Ze hadden denk weinig inspiratie :-P. Maar goed, we kwamen hier ook niet voor de architectuur, maar voor de vogels. Het plaatsje schijnt een waar bird paradise te zijn. We reden dus snel door naar de kust en wauw, er was niets over gelogen. Honderden flamingo’s en andere vogels versierden de kustlijn. Wat gaaf! Iedere keer als we in de buurt kwamen, liepen ze met honderden tegelijk de andere kant op (gelukkig hebben we een zoomlens) en zodra je weer weg liep kwamen ze weer terug. Ook nog mooie kwallen gezien (hele grote rode). 

• 

• 

• 

• 

Daarna nog even wat inkopen gedaan bij de supermarkt waar ze gezellig de Vengaboys – We’re going to Ibiza draaiden. We zagen in de schappen zelfs katjesdrop liggen, dus die haddden we snel in ons karretje gegooid. Bij het afrekenen verbaasde de cassiere zich daarover: “It’s sooo expensive and I don’t like the taste”. Tsja, we zijn en blijven Hollanders. Kom maar op met die drop! (dat rijmt, grappig hè)  Tijdens het inladen van de boodschappen waaide het zo hard dat alle boodschappen weg vlogen, de boodschappenkar weg reed en Roger z’n pet afwaaide. Niet normaal haha. Snel de auto in en op naar Swakopmund!