Omdat mijn broertje een cursus parachutespringen ging doen in Texel, bij Paracentrum Texel, hadden mijn ouders besloten een weekje op een mini-boerderijcamping naast het Paracentrum te gaan staan; camping Padang. M’n ouders vroegen of we met ze mee wilden gaan en aangezien we nog nooit in Texel geweest waren en we verder nog geen vakantieplannen hadden, wilden we graag mee.

Om bij Texel te komen moet je met de boot, die vanuit Den Helder uitvaart. Alleen de boottrip is al geweldig, door de honderden meeuwen die met de boot mee vliegen.

De boottocht zelf duurt iets minder dan een half uur. Om bij de camping te komen moesten we nog een stukje rijden met de camper.

Ter land

In Texel aangekomen, gingen we met de camper naar camping Padang. Camping Padang ligt midden in de uitgestrekte akkerbouwlanden en is echt een mini-camping; het heeft maar tien plaatsen.

De camping ligt erg centraal; er zijn meerdere natuurgebieden in de buurt (de Muyen en de Slufter) en op ongeveer vier kilometer afstand is het Noordzeestrand. We hebben daar meerdere fiets- en skeelertochten gedaan. Erg mooi allemaal!

Ook zijn we naar de Texelse Bierbrouwerij geweest. Helaas was de bierbrouwerij dicht in het weekend, dus kregen we wel een rondleiding, maar stonden de machines allemaal uit. Mocht je hierheen gaan, is het dus aan te raden om doordeweeks te gaan. Het Texelse bier is trouwens errrrg lekker, vooral de Skuumkoppe! Sinds we in Texel zijn geweest, is dat verreweg ons favoriete biertje!

Ter zee

Er is veel te doen op Texel, waaronder een tocht met de garnalenboot. Ook om deze boot heen vlogen weer honderden meeuwen. Deze waren zo gewend aan de mensen, dat ze zelfs de vis uit je handen aten!

Een tripje met de garnalenboot is erg leuk. Je leert veel over het visproces, je mag nadat de netten omhoog zijn gehaald, de vangst analyseren met de bemanning én je mag natuurlijk gelijk de vers gevangen garnalen proeven. Mjammieeee!

Op de zandbanken in Texel liggen altijd erg veel zeehonden te zonnebaden. Door de lage diepgang van de boot, was het mogelijk om dicht bij deze zandbanken te komen. Erg leuk om zeehonden een keer in het wild te zien, in plaats van in het Dolfinarium 😉 .

Na afloop hadden we allemaal een aantal zakken vers gevangen garnalen meegenomen. Op de camping aangekomen, begonnen we de garnalen te pellen. Enige minpuntje was dat de garnalen ontzéttend klein waren en we er dus erg lang over deden tot alles gepeld was. Uiteindelijk zijn we met z’n vieren ongeveer twee uur (!!) bezig geweest met de garnalen pellen en waren ze binnen vijf minuten allemaal op gegeten. Maarrr… lekker was het wel!

In de lucht

Mijn broertje deed een cursus parachutespringen bij Paracentrum Texel. We zijn dus vaak wezen kijken als hij moest springen. De camping was dichtbij, dus we konden gewoon lopend naar het Paracentrum.

Je houdt iedere keer toch wel even je hart vast als je je “kleine” broertje uit het vliegtuig ziet springen. “Trekt hij wel op tijd aan het koordje”, “Landt hij wel veilig”. Gelukkig is het iedere keer goed gegaan!! *Fieuw*

Omdat we daar toch waren, konden we het niet laten om zelf parachute te gaan springen. Roger, m’n vader en ik moesten natuurlijk laten zien dat we dit wel aan durfden. (Stiekem heb ik ontzettende hoogtevrees, maar goed.. you only live once 😉 ).

Toen we onze pakken aan hadden en achter elkaar naar het vliegtuig liepen, begon m’n hart toch wel aardig snel te slaan. Nadat we het vliegtuig waren ingestapt en allemaal in het vliegtuig op de grond zaten, bleek dat ik naast de deur zat. “Geen probleem”, dacht ik nog, “die zal wel dicht gaan als we de lucht in gaan”. Had ik dat even verkeerd gedacht.. De deur bleef gewoon de hele weg naar boven open! Roger en m’n vader moesten hard lachen: “Je ziet aardig bleek, Wendy, is er wat aan de hand?” Pff…

Gelukkig was het een tandemsprong, want toen we op een hoogte van iets meer dan drie kilometer vlogen, durfde ik écht niet meer dat vliegtuig uit te springen. De instructeur schoof voorzichtig naar de rand en toen we daar zaten.. woww, wat een gevoel zeg, heel onwerkelijk. En dan moet je nog springen!

Toen ik samen met de jumpmaster het vliegtuig uit sprong, heb ik de longen uit m’n lijf geschreeuwd. Met een snelheid van meer dan 200 kilometer per uur, val je naar beneden. Achteraf hoorde ik van m’n vader en Roger dat het erg grappig was, dat je mij een fractie van een seconde hoorde gillen. Je valt natuurlijk zo hard dat het binnen een seconde niet meer te horen is.

Nadat de parachute uitgeklapt was, ben ik opgehouden met gillen en kon ik gaan genieten. Wat een indrukwekkende ervaring. Het hele eiland dat onder je ligt, echt schitterend. Ik mocht zelfs nog even sturen! Doodeng, maar ontzettend gaaf!

Toen we geland waren, zei de instructeur dat hij een piep in z’n oren had, van het harde geschreeuw van me. Hahaha, sorry he 😉 .

Het was zo ontzettend eng, maar ooo zo gaaf! Volgens mij heb ik de rest van de dag een glimlach van oor tot oor op m’n gezicht gehad 😀 .