Omdat het plaatsje Kasane (waar we drie dagen vertoefden) vlakbij de grens met Zimbabwe ligt, hadden we besloten om een dagtripje naar de Victoria Falls te doen. Deze watervallen zijn de grootste watervallen in Afrika en een symbool voor het gehele Afrikaanse continent.

Via de camping waar we zaten hadden we een transfer naar Victoria Falls geregeld. Om zeven uur vertrok het busje. Aangezien de watervallen (en het gelijkgenaamde plaatsje) Victoria Falls in Zimbabwe liggen, moesten we eerst langs de douane om een stempel in ons paspoort te regelen.  Jeej, nog een stempel in ons paspoort! Van tevoren dachten we twee landen te bezoeken, maar dit worden er uiteindelijk vier 😉 toch leuk! Wel weer dezelfde procedure als toen we Botswana in gingen: eerst weer in de rij om Botswana uit te gaan, daarna in een andere rij om Zimbabwe binnen te komen. Het kostte voor twee personen 700 Botswaanse Pula om een visum te regelen, omgerekend ongeveer 55 euro. Van tevoren zei ik nog tegen Roger: “Ik ben benieuwd hoeveel hier zwart gedaan wordt”. Degenen die voor ons stonden betaalden allemaal met Amerikaanse Dollars, die werden netjes in het laadje gestopt van de douanebeambte. Wij betaalden met Pula en dit werd rechtstreeks in z’n broekzak gestopt. Goed verdienen hoor!

Tijdens de busreis, die ongeveer twee uur duurde vanaf de camping, kregen we een blaadje mee waarop de activiteiten stonden die we, eenmaal bij de Vic Falls aangekomen, konden doen. Bungeejumpen: 160 US dollars, kanoën of raften: 150 US dollars. Wauw…  Mooie prijzen… We wilden erg graag raften, dit hadden we van tevoren ook aangegeven bij de receptie op de camping. Daar vertelden ze ons dat we de activiteiten allemaal daar konden regelen. Toen we dit echter aangaven bij de buschauffeur kregen we te horen dat dit qua tijd niet uitkwam, we hadden veel eerder moeten vertrekken als we hadden willen raften. Beetje jammer, aangezien we het meerdere keren gevraagd hadden. Toen we dit zeiden, reageerde de man: “Ah yeah, at the office they don’t know anything”. Oké, duidelijke taal. Dan maar iets anders verzinnen om te doen…

De man raadde aan om een helikoptervlucht boven de Vic Falls te doen, aangezien we aan het einde van het droge seizoen zitten en de Zambezi-rivier (en dus de watervallen) niet heel veel water bevatten. Van boven kon je het volgens de man beter zien. Prima plan, dus samen met twee Belgen (Sam & Rebecca) die we tijdens de busreis hadden ontmoet, hebben we de helikoptervlucht gemaakt. Gelukkig is een helikopter vele malen stabieler dan een vliegtuig, dus zowaar geen last van reisziekte gehad 😉 . Het uitzicht was meeega mooi en het was vanaf boven goed te zien hoe groot het hele park was. We hebben meerdere achtjes gevlogen boven de watervallen die 1700 meter breed zijn en waarvan het water zich uitstort in een 108 meter diepe kloof. We hebben zelfs nog een olifant van boven gespot, toch leuk meegenomen!

Omdat het goed klikte met de twee Belgen besloten we om met z’n vieren door het park te gaan wandelen. En, het voordeel: we hebben nu ontzettend veel foto’s waar we met z’n tweeën opstaan! Die hadden we nog niet zoveel, haha.

Na de helikoptervlucht werden we met het busje naar de ingang van dit park gebracht. Het plaatsje Victoria Falls bestaat voornamelijk uit restaurants, souvenirwinkels, reisorganisaties en supermarkten. Alles om de toerist te behagen! 🙂 Ook naast de parkeerplekken waren souvenirwinkels waar ze veel houtsnijwerk verkochten. De buschauffeur had echter gezegd dat het hier allemaal erg duur was en dat we beter naar de Black Market konden gaan. Als we dat wilden moesten we om half vier bij het busje terug zijn, dan bracht hij ons nog naar de zwarte markt. Klonk als een puik plan!

Vreemd, naast het betalen van de helikoptervlucht moesten we ook nog entree voor het park betalen (we vlogen er immers boven – 15 dollar per persoon). Toen we daarna wandelend het park in gingen moesten we weer 30 dollar per persoon betalen (geen idee waarom we dit keer meer moesten betalen). Hoe bedoel je lekker uitbuiten van de toeristen. Maar goed, we leven maar een keer, geld moet rollen dus GO 😀 .

Als je het park binnenloopt komt het geluid van de watervallen je al tegemoet. Alles staat aangegeven met bordjes, maar als je gewoon het geluid volgt, dan kom je er ook wel! We liepen eerst langs de zijkant van de watervallen, wat al erg tof was. Wat een natuurgeweld zeg! Die herrie, de nevel die er vanaf kwam. Erg tof om te zien. We waren bang dat er amper water was, zo aan het einde van het droge seizoen, maar gelukkig was er genoeg!

Daarna liepen we langs de voorkant van de watervallen, die 1700 meter breed zijn, dus dit was een aardige wandeltocht. Langs het pad had je verschillende uitkijkpunten die een panoramisch uitzicht boden op de watervallen. Lompe ik valt natuurlijk (weer) en wederom met de fotocamera in m’n hand. Gelukkig heeft de zonnekap het fototoestel goed beschermd! Alleen de zonnekap heeft nu een flinke deuk en ik had een aantal schaafwonden en een wat dikke knie, maar ach. Dat vallen is blijkbaar een erfelijke aandoening, thanks mam! Toen ik viel kwamen er gelijk allemaal bezorgde Fransozen op me afgerend met de vraag of het wel goed ging. Na ze ongeveer vijf keer verzekerd te hebben dat er niets aan de hand was, mocht ik weer gaan van ze. Erg lief 😉 . Het is wel grappig om de verschillende soorten toeristen te zien bij de Vic Falls, er loopt van alles rond: backpackers die al een aantal dagen niet gedoucht hebben, de typische safarigangers met camera om hun nek, hoed op en afritsbroek aan en ‘kakkâhs’ met nette kleding, hakjes en parasolletje boven het hoofd. 

De watervallen zijn echt overweldigend. We hadden ook niet verwacht dat ze zo breed waren. Stiekem dachten we dat er ergens een uitkijkpunt op de watervallen was en that’s it, maar het is dus een heel park met een lange wandelroute ernaast. We waren eigenlijk ook wel blij dat we in het droge seizoen waren, want nu hadden we al best veel stukken waarbij we nat geregend werden en amper wat konden zien door de hoeveelheid nevel die van de watervallen af kwam. In het regenseizoen kan je waarschijnlijk helemaal niets zien. 

Ongeveer op de helft van de wandeltocht liepen we ineens in een tropisch regenwoud. Huh? Blijkbaar is dat het enige stukje regenwoud dat Zimbabwe rijk is, van twee kilometer lang en nog geen honderd meter breed. De constante damp die uit de watervallen opstijgt is hier de veroorzaker van en creeërt dit kleinste regenwoud van Afrika. Tien minuten nadat je erin bent gelopen, ben je er alweer uit en loop je weer in een normaal bos.

Aan het eind van de wandeltocht kom je op een stuk waar je het beste zicht hebt op de watervallen. Wauw! Je kon helemaal naar het randje lopen en vanaf de klif kijken naar het water dat naar beneden stort. Het plekje werd ook toepasselijk Danger Point genoemd, onder andere door de gladde stenen en het ontbreken van een hek. Beetje eng, wel erg mooi om te zien.

Na twee uur door het park gebanjerd te hebben snakten we naar een koud drankje. Het was 34 graden, maar het was zo ontzettend klam dat het amper uit te houden was. Op Instagram had ik gelezen over the Lookout Cafe. Een cafe/restaurant dat iets buiten het park zit en dat een heel mooi uitzicht biedt op de kliffen. We zijn daar heengegaan en hebben er heerlijk geluncht. Ik heb voor het eerst krokodillen kebab gegeten. Eigenlijk vond ik het best zielig, maar m’n nieuwsgierigheid overwon het van m’n geweten… Sorry Roger. Het was erg lekker, het smaakte net als een hele malse kip! Volgens mij smaken alle onbekende dieren net als kip, maar oké 😛 . 

Daarna zijn we door de buschauffeur naar de zwarte markt gebracht, die iets buiten het centrum gelegen was. Eén vierkante kilometer met alleeeeen maar houtsnijwerk. Euwmygawd, dit was de hemel. Jammer dat m’n hele rugtas al vol zat met houtsnijwerk en dat de dingen die ik écht mooi vond ongeveer twee meter hoog en een meter breed waren. Beetje lastig meenemen, dus dit werd ‘m niet. Helaas vertelde Roger me pas op de terugweg in de bus (hmm, zal dat expres zijn geweest? 😉 ) dat alles makkelijk verzonden kon worden met FedEx, waarvan het kantoor zelfs naast de zwarte markt zat. Grrrr… Sneaky Bastard. Nou ja, ik heb nu een Afrika-kettinkje gekocht, ook leuk!

Omdat onze Vlaamse vrienden de volgende dag, net als wij, ook in Chobe National Park een game drive wilden doen, hadden we besloten om de volgende ochtend met z’n vieren in één auto een game drive te doen. Dat betekende: meer ogen om te spotten! Oeeee. Afgesproken tijd: Kwart voor zes. Oef…