Zakopane: het is duidelijk een wintersportgebied. Overal hele schattige, houten huizen, hotels, appartementen en restaurants. Je krijgt spontaan zin om een snowboard te huren 😀 . Een knus bergdorp waar we misschien wel eens gaan wintersporten.

’s Avonds kwamen we aan in het appartementencomplex waar we tot en met donderdag bleven. Een Poolse man wachtte ons op bij de ingang en bracht ons naar de V.I.P. kamer (zo heette het appartement). Een erg mooi complex met luxe appartementen: keuken, goede douche en grote badkamer, huiskamer met slaapbank en een aparte slaapkamer met tweepersoonsbed. In het midden van het appartementencomplex stond een gebouw met zwembad, jacuzzi, stoomcabine en sauna, chill! En dat voor 15 euro per persoon per nacht!

Aangezien Wendy nog steeds jarig was, hebben we het appartement weer versierd met slingers en zijn weer aan de spelletjes gegaan. We wilden eigenlijk gaan beerpongen, maar Anja kwam er achter dat die na het Kunstknapen festival in mei niet meer was schoongemaakt, oei! Schimmel blèh! Toen zijn we maar weer Fuck de Dealer gaan doen om de vodka op te maken. Was weer een erg leuke avond en een goede afsluiting van Wendy’s verjaardag! Verder zijn we écht geen alcoholisten hoor..

De volgende dag wilden we gaan lopen in het Tatra gebergte, op de grens van Slowakije en Polen, naar het Morskie Oko meer: het grootste meer van dit Tatra gebergte. We gingen alleen veel te laat en een beetje onvoorbereid weg: geen geld bij ons, weinig eten bij ons, geen zonnebrillen, etc. De twee mannen die we in de Bierhalle hadden ontmoet, hadden ons aangeraden om het eerste stuk met paard en wagen te doen, omdat het een heel saai stuk wandelen is van tweeënhalf uur. Dat was dus het plan, maar.. omdat we niet genoeg cash bij ons hadden (gelukkig wel genoeg voor toegang tot het park), gingen we het stuk toch maar lopen. Niet de meest leuke route over asfalt, maar wel mooi en ook een paar watervallen gezien. Alle informatieborden die je tegenkomt zijn in het Pools: geen Engels of Duits voor de toeristen, best raar. Het is wel echt toeristisch: heel veel mensen nog zo laat in het seizoen. Het valt ons ook op hoeveel Poolse mensen daarheen gaan om wandelingen te maken. Onderweg waren er wel veel stopplekken waar je even kon zitten of plassen, dus dat was goed geregeld.

Vanaf het punt dat het paard en wagen ook niet verder kon, gingen we via stenen trappen tussen de bomen door naar boven. Een leuke tocht! Na drieënhalf uur lopen en 9,5 km omhoog klimmen kwamen we aan bij het Morskie Oko meer. Helaas was er geen zon, maar de mist die boven het meer hing maakte het juist een heel mooi, mysterieus tafereel. Lekker veel foto’s gemaakt en daarna in het restaurant een warme maaltijd genuttigd van het laatste contante geld dat we bij ons hadden. We hadden helaas geen tijd meer om een heel rondje om het meer te lopen (hadden we wel als tip gekregen) of naar het uitkijkpunt te gaan (er was toch alleen mist) dus begonnen we rond vijf uur met de wandeling terug naar beneden. Naar beneden gaat natuurlijk twee keer zo snel! Na ongeveer anderhalf uur kwamen we helemaal kapot beneden aan. Daarna op naar de supermarkt om avondeten en ontbijt in te slaan. Thuis lekker pizza gegeten uit de oven, blog en foto’s uitgezocht en Danny heeft Roger geleerd hoe je een Rubik’s Cube op moet lossen. Danny, Roger en Anja zijn nog even snel de jacuzzi/ sauna en het zwembad in gegaan. Goed voor de spieren! Relaxte avond en redelijk vroeg naar bed zodat we de volgende dag op tijd én wat beter voorbereid de bergen in konden gaan.

De volgende dag reden we bepakt en bezakt richting de kabelbaan die ons op een hoogte van 1986 meter in de bergen bracht. De temperatuur zakte meteen naar drie graden en het gras was bedekt met ijs, brrrr! De kabelbaan wiebelde enorm, dus Wendy en Danny waren blij toen deze na 20 minuten stopte (*kuch* beetje wagenziek *kuch*). Danny heeft boven voor de zekerheid nog een warm vest gekocht en Wendy en Anja handschoenen en een muts met een stoere kikker erop, want stiekem waren we dus niet zo goed voorbereid op de kou *oeps*.

We vertrokken vol goede moed aan de tocht omhoog: we wilden naar het punt op 2301 meter hoogte: Swinica. Het was veel stijgen, af en toe dalen, de ene keer snijdende wind, dan weer luwte. Het gave was dat we bovenop de berg liepen met aan onze linkerhand Polen en onze rechterhand Slowakije! We liepen dus precíes op de grens. Helaas hadden we wel veel mist, dus we hadden niet veel zicht op het dal onder ons, maar alsnog een hele mooie tocht. De mist om je heen en het feit dat je niets hoort en ziet zorgt ervoor dat je het gevoel hebt dat je helemaal alleen op de wereld bent. Complete stilte daar! Echt een toffe ervaring. We moesten een heel stuk lopen over alleen maar stenen en grote rotsen die vol lagen met sneeuw, dus het was best glad. Als je dan zo rechts de afgrond in kijkt doe je wel 200% voorzichtiger 😛 . Uiteindelijk stonden we op een kruising net voor Swinica: Prezelecz Swinicka op 2051 meter hoogte. Het begon nogal hard te sneeuwen en om naar Swinica te gaan, moesten we nog een uur omhoog hiken. Vanaf Swinica konden we ook niet direct weer naar beneden, dus besloten we vanwege tijd en weersomstandigheden om weer terug te lopen. Er liep vanaf Prezelecz Swinicka ook nog een zwart gemarkeerd pad naar beneden, maar twee andere hikers zeiden dat dit pad erg steil was. De sportschoentjes van Danny en Anja in combinatie met de sneeuw zorgden ervoor dat we het niet aandurfden om dit pad te nemen. Dus: terug naar een vorige kruising (Liliowe) en vanuit daar een groen en blauw pad helemaal naar beneden. Een uurtje dezelfde weg terug is niks mis mee volgens Anja, want: als je de tocht omhoog alleen naar rechts kijkt en dit bij de terugweg herhaalt, zie je altijd iets nieuws. Ik herhaal: het kind is snel tevreden 😛 .

Tijdens de tocht naar beneden kwamen we weer op een kruising en hier kon je, met 30 minuten heen en weer lopen, nog naar het Czarny Staw Gasienicowy meer (probeer dat maar eens uit te spreken). Het was redelijk vroeg en we waren nog niet moe, dus we gingen naar het meer! Heel mooi ook: eendjes, mist, mooie stenen, complete stilte, etc. De mist hing eerst over het meer, maar trok dan ineens weer weg waardoor je weer een heel nieuw uitzicht over het meer kreeg. Heel gaaf!

Verder naar beneden begon het steeds harder te regenen, blèh. Dat was wel een domper en hierdoor werd de weg ook een stuk gladder. We moesten dus voorzichtig zijn! Gelukkig kwamen we halverwege de terugweg een restaurant tegen waar we even een biertje en wat te eten gingen nuttigen tussen het geroezemoes van alle mensen. Anja liet per ongeluk een harde boer (ze schrok er zelf van) en íedereen viel echt stil daar! Zo grappig! We kwamen niet meer bij!

Hoe lager we kwamen, hoe meer het landschap veranderde en hoe meer het weer opklaarde, joepie! Op een gegeven moment konden we echt ontzettend ver kijken en zagen we de steden en gebergte in de verte liggen. Adembenemend mooi daar!

Het laatste stuk naar beneden liepen we over een met stenen belegde weg door het bos: glad en glibberig allemaal. Wendy als haar lompe zelf is twee keer gevallen, een keer voorover op de spiegelreflexcamera, oei! Naast een dikke, blauwe knie en een beschadiging op de lens zijn ze allebei gelukkig nog heel. Roger en Anja zijn ook uitgegleden, Danny daarentegen geen een keer. Huh, hoe dan?! Nou, gewoon héél voorzichtig lopen (all aboard the pussy wagon! 😉 ).

Moe maar voldaan stapten we zeven(!) uur en 20(!) kilometer later in de auto. En dat voor vier ongetrainde ICT-ers! Props voor ons! We zijn er achter gekomen dat hiken toch wel héél erg leuk is, we gaan waarschijnlijk wat meer hiking trips doen in de toekomst! 😀 Als iemand tips heeft voor andere leuke wandelgebieden dan horen we het graag!

’s Avonds zijn we wat eten gaan halen in het dorp en hebben dit in het appartement opgegeten. Verder weer een rustige avond gehad en lekker bijkomen van de wandeltocht. Er stond een wasmachine in de badkamer en we hadden wasmiddel gekocht om een wasje te kunnen draaien. Het was een bovenlader met allemaal symbolen waarvan we niet wisten wat het betekende, maar we hebben hem maar gewoon aangezet. De was kwam er echt zeiknat uit en niks was schoon! Dus Anja dacht: laten we de was dan nog even apart centrifugeren. Zij heeft hem op de stand gezet waarvan ze dacht dat dat centrifugeren was. Na 45 minuten rondjes draaien kwam de was er nóg natter en extra koud uit en alles was nog steeds vies. Bwèhhhh. We hebben alle kleding maar uitgehangen in de kast en badkamer en hebben de slingers gebruikt als waslijnen in de hoop dat het droog was in de ochtend wanneer we onze tassen moesten inpakken om naar de Dunajec Rivier te gaan!

Het Tatra gebergte is echt een fantastisch gebergte om prachtige wandelingen te maken! Zowel voor gevorderde hikers als beginners. Het is enorm mooi en afwisselend, zelfs zonder zon. Je kunt er makkelijk meerdere weken vertoeven en genieten van de natuur. Waarschijnlijk is het in het hoogseizoen wel ontzettend druk (aangezien het nu al druk was), dus je kunt beter buiten het seizoen gaan: begin september bijvoorbeeld of in de lente. Zakopane is en gezellig bergdorpje en een prima vertrekpunt voor alle hiking routes (+/- 20 minuten met de auto/ bus naar het Tatra Gebergte). Er is genoeg te beleven en echt een aanrader! We willen ook zeker nog een keer terug, wellicht dan naar het andere gedeelte van de berg in Slowakije. Wie wilt mee? 😀